donderdag 31 maart 2016

strong viking water edition (deel 2)

De volgende dag startte ik vroeg en dat is extra fijn, want dan staat je auto op de parkeerplaats direct tegen het evenementen terrein. Hierdoor krijg je de keuze om je spullen in te leveren bij de bagage drop off, of de spullen in je auto te stallen.

Het routekaartje leerde me dat ik vlak achter de parkeerplaats 10 km zou hebben afgelegd. Ik liep naar dat punt toe om te kijken of ik daar een niet te missen “markant punt” kon vinden. Vlak na “The platinum rig” moesten we de weg naar de parkeerplaats oversteken. De tweede boom aan mijn linker hand na het oversteken, leek een geschikte plek. Hier legde ik in het iets hogere gras een flacon sportvoeding, omdat ik bang was hem anders onderweg te verliezen.

Ik haalde mijn startbewijs op en besefte ineens dat ik dan wel sportvoeding had, maar geen water om het mee weg te spoelen. Ik had niet voldoende tijd om helemaal terug te lopen, maar kon wel dichter bij de start, op ongeveer 9 km een flesje water verstoppen, ook bij een boom.

Nu was ik er klaar voor! Laat maar komen die run…

Het was heerlijk weer en het eerste stuk van het parcours was voor mij bekend. We liepen een bocht om en daar stond een vrouw te filmen. Een jongen in blote bast die op dezelfde hoogte als mij liep, vroeg of ze een knuffel wilde. De vrouw keek op en trok grappend een vies gezicht. De jongen liep toch op haar af, pakte haar vast, terwijl de vrouw begon te gillen, maar meer een “hou op met pesten gil”. Hij pakte met 1 modderige hand precies op haar borst vast, draaide achter haar en gaf haar een knuffel.

De vrouw leek de jongen niet te kennen. Ik zei tegen 1 van zijn vrienden: “Hij pakt haar ook meteen aan haar borst vast he?” Tja… als hij de kans krijgt… zei de jongen terug en ze liepen weer door. Zij liepen net wat sneller als ik en daarbij wilde ik niet bij dit groepje aanhaken.

De run liep erg voorspoedig, al had ik weer mijn (ondertussen) gebruikelijke kokhalsneigingen nadat ik een stukje banaan gegeten had. Andere runners vroegen bezorgd of het wel ging. Als ik de kans kreeg gaf ik antwoord dat het prima ging en alleen maar smerig klonk.

De quarter pipe ging weer net zo gemakkelijk als gisteren en na de “flying ragnar” kwam ik op nieuw terrein. Daar stond “The iceman”, een container vol ijswater. Ondertussen wist ik dat ik hier prima tegen kon, als ik maar rustig ademde en niet te snel bewoog. Het is een beetje hetzelfde gevoel als het dompelbad in de sauna, alleen dan met kleren aan. Na de hindernis, moet je langzaam je tempo weer terug vinden en niet gelijk op diezelfde snelheid willen wegrennen, zodat je spieren de kans krijgen het weggetrokken bloed eerst weer terug te krijgen.

Vlak daarna vond ik mijn verstopte flesje water. Ik dronk een paar slokken en nam hem mee. Na de “platinum rig” kregen we een paar winegum achtige snoepjes van de organisatie, super!

Vlak daarna was ik op het punt waar mijn sportvoeding verstopt lag. Ook deze vond ik direct, ik nam hem in, want was daar wel alweer aan toe. De kokhalsneigingen heb ik leren accepteren. Een paar meter later zag ik lege flacons op het pad liggen. Zo jammer dat mensen in de natuur sporten en hun rotzooi niet opruimen. Van de andere kant… Waar kun je naartoe met de rotzooi? Ik probeerde mijn flacon en flesje af te geven bij de eerstvolgende obstakel, maar de vrijwilliger had geen flauw idee waar hij het moest laten. Toch drong ik aan, dan leg het maar ergens zodat je het mee kunt nemen als ze de hindernis ophalen.

Weer iets verderop stond de vrouw weer te filmen, met op één borst een modderige handafdruk. Nu wist ik zeker dat ze niet bij die jongens hoorde, want die liepen voor mij. Wat sneu dat zoiets gebeurd… Hoe zou die vrouw dat aan haar man/vriend uitleggen? Als het goed is heeft ze er in ieder geval beelden van… Ik ben ook benieuwd hoe ze er zelf op terug kijkt. Ik krijg er in ieder geval plaatsvervangende schaamte van.

We lopen richting de skibaan nu, daar moeten we een paar keer heuveltje op en af. De route is erg leuk, maar als je kiest voor de 19 km, dan weet je dat je ook best stukken moet lopen waar wat minder obstakels zijn. Van de andere kant zijn er ook een paar meer uitdagende obstakels.

Langzaam begin ik de kilometers te voelen, maar ik kan ze nog redelijk hebben. Weer voel ik hoe sterk ik langzaam wordt. Alle obstakels zijn haalbaar en ik kan alles gewoon hardlopend volbrengen. Af en toe moet ik even door een zure appel heen bijten, maar dat hoort erbij. Jammer dat ik mijn liezen wel weer begin te voelen. Ik hoopte ondertussen daar al vanaf te zijn, maar helaas...



Ik kom bij de “Fjord drop”, een redelijk nieuw obstakel. Een glijbaan van ongeveer 10 meter hoog, redelijk stijl omlaag. Onderaan wordt je de recreatieplas in gelanceerd. Ik krijg tijdens het glijden door de snelheid het gevoel (maar dan veel korter) dat ik herken van het bungee jumpen en de vrije vallen die ik vroeger maakte. Heerlijk zo’n steile glijbaan!

Daarna is het nog maar een stukje tot aan de finish. Het zit er weer op voor deze run. Ik merk dat ik ondanks de blessures langzaam sterker wordt en meer aankan. Dat is een heerlijk gevoel!

Geen opmerkingen: