zaterdag 27 februari 2016

Hoe zie ik het? (Nr.5)


Gedachten zijn lastig/niet te stoppen en zijn er voordat je het beseft. Er bestaan mensen die eerder uitdagingen zien en er zijn mensen die eerder oplossingen zien. De afkorting “DIP” staat in dit stuk voor “Denken In Problemen” en de afkorting DIM voor “Denken In Mogelijkheden.”

Gelukkig hebben we van nature beide systemen, alleen is het zo dat de mens één van de twee als voorkeur heeft, noem het een soort “reflex”.
Hiermee bedoel ik dat de eerste gedachten overwegend positief of negatief is. In de afgelopen blogs heb ik bewust een keer in de negatieve zin over mezelf gesproken (Ik ben een vieze junk) en bewust het blog daarna (een beetje met gewichten gooien) de positieve gedachten verandering beschreven.

Wat zou het toch mooi zijn als je invloed kunt hebben op die gedachten… Is het veranderbaar? Is erin te coachen? Volgens de geleerden wel, maar het vereist een gedragsverandering en is dus keihard werken.
Vanuit mijn ervaring met het coachen van mensen, ben ik dezelfde mening toegedaan. Ook een enkele keiharde confrontatie met jezelf kan volgens mij al zoveel effect hebben dat je intrinsieke motivatie sterk genoeg wordt om te veranderen.

DIM-ers hebben vaker “helpende gedachten” als DIP-ers. En toch is het belangrijk te beseffen dat een helpende gedachte alleen maar helpend is, als de gedachte reëel is.

“Zelfspraak is belangrijk in de sport. Je gedachten beïnvloeden je zelfvertrouwen, je doorzettingsvermogen, je focus, je bewegingen en je gevoel.” (Rozendaal, 2013)

Ik maak veel gebruik van zelfspraak, vooral op momenten dat ik het zwaar heb of zenuwachtig ben. In mijn allereerste blog lees je een aantal voorbeelden hiervan.
Ik praat voornamelijk in de negatieve zin over mezelf, waardoor ik gemotiveerd raak het tegendeel aan mezelf te bewijzen. Daarvoor moet ik wel de juiste momenten kiezen, want aan negatieve zelfspraak zit een gevaar.

“Het is goed om je te realiseren dat we doen zoals we ons voelen.” (Rozendaal, 2013)

Positieve zelfspraak gebruik ik vaker om mezelf te richten op mijn taak. Zo beschreef ik in “Heel blijven”. Mijn manier om ervoor te zorgen dat ik geen ondoordachte acties doe en extra voorzichtig ben op de modderige gedeeltes.


Om te bekijken wat je gedachten voor invloed hebben, kun je de 4 G’s van gedachtentraining gebruiken. Hetzelfde model is er ook met 5 G’s, daarom zet ik de vijfde G tussen haakjes, kijk maar wat je zelf duidelijker vind:
  • Gebeurtenis
  • Gedachten
  • Gevoel
  • Gedrag
  • (Gevolg)
Als je aan een bepaalde Gebeurtenis denkt (of die gebeurtenis staat eraan te komen) dan heb je bepaalde Gedachten over die gebeurtenis. Die gedachten geven je een bepaald Gevoel en als Gevolg daarvan vertoon je een bepaald gedrag.

Als je de gedachten die je hebt nu verandert, krijg je een ander gevoel, gedraag je je anders en kan het gevolg dus ook anders zijn.

“Dus je gevoelens worden niet bepaald door de gebeurtenis, maar door het gesprek dat je met jezelf voert over die gebeurtenis (=GEDACHTEN).” (Rozendaal, 2013)

Vechten tegen negatieve gedachten heeft geen zin. Je kunt ze beter tijdelijk de ruimte geven, proberen ze te “parkeren” of te vervangen door andere gedachten. De laatste twee mogelijkheden (parkeren of vervangen) heb ik omschreven in het blog “Legaal high worden”.

Over het algemeen gesproken ben ik een DIM-er zoals je kunt lezen. Ook als DIM-er zijn er echt wel situaties waarin ik het lekker vind om even te saggerijnen en even de obstakels te zien die je in het leven tegenkomt. 

Ik merk alleen dat dit weinig zin heeft en dat je beter de positieve kant van alles kunt benadrukken.

Bron:

Rozendaal, E. (2013). Sportgek. Utrecht: Tirion Uitgevers.

donderdag 25 februari 2016

Mud Masters Haarlemmermeer (maart 2015)

Vroeg in de ochtend rijd ik richting Amsterdam. Dit wordt mijn eerste Obstakel run die ik helemaal solo afleg. Hoewel… helemaal solo… Ik start in het politie startvak en met dik 700 collega’s kun je dat niet helemaal solo noemen. Ik wil op mijn eigen tempo lopen en geen rekening te hoeven houden met iemand die in een ander tempo loopt.

Dit is mijn eerste “subdoel” van mijn trainingsschema. Het doel van deze obstakelrun, is het bepalen van een eigen tempo en het ontdekken van mijn “gemiddelde snelheid”. Tijdens een normaal stukje hardlopen lukt dat niet, omdat de obstakels tijd in beslag nemen.
Juist deze run is daar uitermate geschikt voor, omdat het een run van mudmasters is. De bedenkers, bouwers en obstakels van dit parcours zijn dus gelijk aan die van het parcours in september op de marathon.
Hier en daar zal er iets verschillen, omdat haarlemmermeer een iets ander terrein heeft als biddinghuizen, maar over het algemeen is bij beiden het terrein vlak en de meeste obstakels hetzelfde qua lengte, hoogte en zwaarte.

Ik ben “mooi op tijd” en daar bedoel ik mee dat ik lekker vroeg ben. Over anderhalf uur ga ik pas lopen, dus ik kan even sfeer proeven en een beetje voor verkennen. In de ontvangsthal staat een aparte stand voor politiesport deelnemers waar ik mijn startnummer ophaal. Een beetje zenuwachtig ben ik wel, want ik loop 18 km en heb nog steeds last van de eerder beschreven long problemen. Gelukkig is het al veel minder erg als een tijdje terug en zal later blijken dat dit de laatste week was waarin ik de hoest had.

Eindelijk klinkt het signaal voor ons om te verzamelen in het startvak. Twee vriendelijke meiden vragen me of ik nog wat gekleurde krijtstrepen op mijn gezicht wil, maar beleefd sla ik af. Ik heb al ongeveer 60 bekenden begroet en een praatje mee gemaakt. Ook zij mogen allemaal het startvak in. De familiaire sfeer druipt er aan alle kanten vanaf. Als je bij de politie werkt, hoor je erbij, ongeacht je functie, wij zijn één en hebben plezier.

De stemmen van twee mariniers schallen door de microfoons over de muziek heen. Op een verhoging staan twee stoere mannen in (mariniers) legerkleding, met opgestroopte (overigens korte) mouwen, zodat de getatoeëerde armen goed zichtbaar zijn.
Ze huppelen op en neer en maken aerobics achtige bewegingen en dat gaat ze goed af! Gelijktijdig en op de maat van de muziek, huppelen de twee erop los. Normaal gesproken zou je bij deze bewegingen een schattig meisje met paardenstaartje en strakke legging en topje verwachten.

Deze mariniers laten zien van alle markten thuis te zijn en niet te bang te zijn hun “mannelijkheid” te verliezen door aerobics, lekker roldoorbrekend mannen!
Op de een of andere manier werkt het en krijgen ze de uitzinnige politie groep in beweging. Na wat gehuppel (door ons) naast de maat, begint het aftellen en hoor ik de toeters van het beginsignaal. De rookmachines blazen op volle toeren en ruim 700 blauwe politieshirtjes razen onder het startpoortje door.

Na een korte omweg en over wat strobalen en boomstammen heen springen, komen we aan bij “Toetanchamon steps”. Mud masters Haarlemmermeer staat bekend om deze treden die een Pyramide oplopen, omdat het niet 24 treden zijn, maar ietsje meer. Ik weet van het jaar daarvoor dat je naar boven loopt, dan meteen aan de andere zijde weer omlaag en dat je vervolgens direct nog een keer over “het gras” of de modder omhoog moet. Dus hiermee ben ik niet verrast, in tegenstelling tot een aantal andere collega’s zo te horen…

Ik loop lekker en heb nog niet zo heel veel last van mijn longen, buiten dat het een beetje fris is en dan steken mijn longen altijd een beetje bij het inademen. Na nog wat obstakels, mogen we op 07 Maart een slootje in die diep genoeg is om bij mij tot boven mijn tepels alles nat te maken. Grappig om te zien hoe anderen toch nog proberen om wat verder droog te blijven door op hun tenen te gaan lopen, helaas mislukt het ze.
Als ik het slootje uit klim, hoor ik “Hé sportman!” Een jonge vrouw met een redelijk bekend gezicht roept me. Het duurt even voordat ik haar herken, ze is ongeveer 12 jaar eerder mijn vriendin geweest, maar sindsdien toch echt wel “verandert”. Galant als ik ben geef ik haar een dikke knuffel met mijn drijfnatte kleding, daarna groet ik en loop ik weer verder. Ze kijkt me met door mijn knuffel nat geworden kleding na.

De hele tocht verloopt soepel, omdat ik de 18 km loop, kan ik trainen op hindernissen die ik tot nu toe nog nooit bij mud masters heb gedaan, maar die zeer waarschijnlijk wel in de marathon zitten. Onderweg heb ik veel lol samen met andere deelnemers. Men had een flinke afstand uitgezet waar je met een zandzak op je rug/schouders overheen moest lopen, maar ook dat verliep eigenlijk wel goed.

Langzaam kwam de finish weer in zicht en ik vloog over de laatste hindernissen heen. Toch nog even afremmen bij “The Sizzler”. Het was altijd een leuke obstakel, maar blijkbaar niet leuk genoeg. Tegenwoordig hebben ze smalle gangetjes gemaakt waar je doorheen moet kruipen. Aan die gangetjes hangen een heel aantal draden en op sommigen staat stroom. Dit onderdeel sla ik over. Een beetje stroom vind ik niet erg, maar nu kan ik niet bepalen waar ik de stroom krijg (op mijn rug, op mijn kont) en hoe lang… Want diegene voor mij bepaald of ik moet stoppen of niet. Niet meer leuk, slaan we dus over.

Bij en na de finish, geniet ik van het alcohol vrije biertje en raak aan de praat met de zoveelste bekende. Dit is niet alleen een obstakelrun, maar direct ook een reünie. De eerste “solo” run zit erop en tevens de eerste run van 2015, het beloofd een mooi jaar te worden!

Ik finish in een tijd van 2 uur en 25 minuten. Niet slecht na die barre weken.

zaterdag 20 februari 2016

Een beetje met gewichten gooien (januari 2015)


De studenten van de politieacademie kregen sinds kort een “online programma” aangeboden: “Professioneel fit”. Dit programma moet ervoor zorgen dat de studenten in hun eigen tijd nog meer aan sport gaan doen en hen naar een bepaald niveau brengen. Het programma is gericht op de student conditioneel en fysiek sterker maken en heeft een uitdagend doel.
De student heeft twee jaar de tijd om naar dit doel toe te trainen. Voor iedere student ligt de lat op hetzelfde niveau, maar de trainingsschema’s zijn op maat. De studenten die nu al dit doel halen, moeten laten zien dat ze minimaal op dit niveau blijven en de rest traint naar dit doel toe.
Het programma wordt online aangeboden en de studenten krijgen een online coach. Ze vullen hun trainingen in en aan de hand daarvan wordt hun schema eventueel aangepast. De uiteindelijke toets neemt de sportdocent bij hen af.

Om de trainingen mogelijk te maken, kregen wij "ineens" een veel extra materiaal in het materiaalhok. Mijn interesse ligt niet op het gebied van fitness. Ik heb het wel eens een keer gedaan, maar dan was het om te herstellen van een blessure. Verder probeer ik fitness centra zoveel mogelijk te vermijden, omdat ik het over het algemeen een “opschepperige bezigheid” vind. Mensen tonen hun spierballen en kijken naar zichzelf en elkaar in de spiegel.
“Hoeveel kan jij tillen? Haha, ik kan veel meer tillen”.
Ik zie het nut er niet van in.

In het begin keek ik daarom argwanend naar de vele Kettlebells die een prominente plek kregen in ons materiaalhok. Ook hoorde ik negatieve geluiden van de studenten die met dit programma begonnen. De positieve geluiden die ik hoorde, kwamen met name van de mensen die toch al veel zelf trainden.

Naast revalidatietraining, weet ik dat een hoop topsporters krachttraining gebruiken om in hun sport beter te presteren. Zo zie ik trainen met gewichten dan ook, een aanvulling op je sportieve activiteiten en geen activiteit op zich.

Omdat ik een obstakel marathon ga lopen, waarbij ik best wel wat kracht kan gebruiken en omdat ik nieuwsgierig ben naar alles wat onze studenten moeten kunnen, besloot ik zelf de test een keer te doen. Tot mijn verbazing haalde ik de test niet eens. Dit motiveerde mij om contact op te nemen met de eigenaar van het programma. Hij heeft een eigen bedrijf “Train4life” waar mensen die niet bij de politie werken hetzelfde programma kunnen volgen.
Voor mij is hij een oude bekende, we zaten samen in de opleiding om sportinstructeur bij de Marechaussee te worden en waren beiden jiu-jitsu fanaten.

Ik kreeg ook een account en een trainingsschema en kon zo hetzelfde doen als mijn studenten. Hierdoor kreeg ik zicht op de trainingen en kon ik de trainingen gaan gebruiken in mijn voorbereidingen.
Het mooie van deze trainingen is dat je binnen 20 minuten echt goed getraind kan hebben. Je lichaam is dan helemaal leeg en voldaan. Nog een voordeel van deze “Crossfitachtige trainingen” is dat ze geen geïsoleerde spiergroepen trainen, maar dat je je gehele lichaam traint. Dat is anders als in een apparaat gaan zitten en alleen die ene spier te trainen.
Voor sommige oefeningen heb je ook maar 2 minuten nodig en eigenlijk niet eens een warming-up, waardoor je ze vaker kan doen. Af en toe tijdens een koffiepauze betrapte ik me erop stiekem naar de sportzaal te lopen om even een paar push-ups of pull-ups te doen.

Dit is precies de krachttraining die ik nodig heb om mijn doel te behalen. Mud Masters gebruikt dit soort oefeningen ook in hun reclame en Strong Viking zet ze zelfs in tijdens hun runs. Ik wil niet per se dikkere spierballen krijgen, ik wil mijn gehele lichaam sterker maken. De oefeningen zijn ook nog eens simpel en vaak ook zonder materiaal uit te voeren. Nog een bijkomend voordeel was dat ik hierdoor weer meer oefeningen kreeg om in de lessen die ik zelf geef te gebruiken. Ook kon ik mijn studenten de oefeningen met gewichten af en toe in de les laten uitvoeren, zodat ik ze kon corrigeren op hun uitvoering. 



Naast de besproken negatieve geluiden, zag ik steeds meer studenten zelf of in groepjes gaan trainen. Sterke studenten die klasgenoten meesleepten de sportzaal in om ze te helpen met trainen. Studenten kochten geluidsboxjes zodat ze via hun telefoon muziek konden afspelen. Als de sportzaal bezet was, trainden steeds meer studenten gewoon op de gang.
Natuurlijk is het vervelend als een ander bepaald tot op welk niveau jij moet komen, zeker als ook je diploma er vanaf hangt… Maar uiteindelijk is het de manier hoe je er tegen aan kijkt en hoe je ermee omgaat die bepaald of je vooruit kan komen. In gesprekken met studenten hoorde ik steeds vaker dat ze thuis ook trainingsmateriaal hadden aangeschaft. Het begint te werken, er wordt extra getraind!

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen, had ik op het moment dat ik begon met deze trainingen ook een uitdaging met mijn longen, waardoor hardlopen een steeds grotere uitdaging werd. Op deze manier kon ik toch hard aan mijn doel werken en mijn longen iets meer ontzien.

Mijn mening over krachttraining is onveranderd gebleven; “Het is een aanvulling en geen sport op zich.”
Door te beginnen met deze training ben ik er wel positiever naar gaan kijken.
Misschien heb ik er af en toe zelfs plezier aan beleefd...

donderdag 18 februari 2016

Ik ben een vieze junk (Januari 2015)

"Wat ontzettend knap Joost, dat je zoveel rookt en toch nog zo'n conditie hebt!" Heb ik het afgelopen jaar heel vaak gehoord. Ik denk er anders over: "Wat ontzettend stom dat ik nog steeds rook."

Mijn dochtertje Lotte zat in groep 1 van de basisschool, het was winter en haar weerstand was matig. 34 kinderen die iedere dag midden in elkaars gezicht hoesten, niezen en snotteren. Snotneuzen worden afgeveegd met handjes die daarna niet gewassen worden (tenzij de juf het ziet), maar aan speelgoed zitten. Speelgoed wordt aan elkaar doorgegeven of van elkaar afgepakt... Kortom: Ideale broedplaats voor virussen en bacteriën.

Als ik thuis kom van mijn werk, ga ik op mijn knieën zitten zodat de grootste liefde van mijn leven me om de nek kan vliegen. Ik krijg iedere dag een paar natte zoenen op mijn mond en als ze een snotneus heeft, blijft daar ook een deel van op mijn gezicht plakken.
Wat is het toch heerlijk thuiskomen als je zo geliefd bent. De liefde is geheel wederzijds en dus maakt het me allemaal niks uit. Ik begroet alle bacteriën en geef mijn dochter nog een stevige knuffel. Na mezelf schoongeveegd te hebben zoen ik mijn vrouw (Wendy) die eerder een zelfde tafereel met ons dochtertje heeft meegemaakt.

Wendy is vatbaarder voor alle ziektes die vanuit groep 1 rechtstreeks in onze woonkamer verwelkomt worden. Dit keer was ik echter aan de beurt en goed ook! Er heerste een virus dat door sommigen “de Amerikaanse griep” genoemd werd. Ik weet niet of dit de officiële benaming voor deze griep is, maar hij was pittig.

Eerst werd Lotte ziek en vlak daarna ik. Het was maar een paar dagen koorts, maar in de nasleep zat bij de meeste mensen een hele vervelende hoest Die meerdere weken aanhield. Bij mij duurde deze hoest en bijkomende kortademigheid in totaal ongeveer negen weken.
Ik heb als klein jongetje “jeugdastma” gehad. Mijn longen reageren nog steeds heftig in de perioden dat ik hooikoorts heb en bijna standaard eind september, begin oktober. Ik heb nog een inhalator voor de momenten waarop het ernstig genoeg is dat de kortademigheid mijn slaap belemmerd.


Daar liep ik dan, vroeg in de ochtend in de vrieskou van januari. In de ene hand de riem van de hond, in de andere een sigaret. De ene hoestbui na de andere volgde door die eerste sigaret in de ochtend, maar dat lag natuurlijk aan het virus, daar had het roken niks mee te maken. Ik ben altijd bang dat Laika mensen wakker maakt met haar geblaf, zeker omdat ons rondje langs een flat gaat waartegen het geblaf zo mooi weerkaatst. Nu veranderde die zorg: “Maak ik geen mensen wakker met mijn geblaf?”

In de ochtenden daarna werd het nog erger, de kriebel in mijn keel werd zo hevig dat ik ervan ging kokhalzen. Soms kwam er zelfs wat gal opzetten en verloor ik even wat grip op de riem van Laika. Mijn sigaret wist ik altijd vast te houden. Mensen die ook vroeg uit de veren waren en toevallig in de buurt liepen keken wel eens verrast mijn kant op of het wel goed met me ging.


Ik stelde me voor dat ze een lange man in de schemer zagen lopen met een grote hond, de man klapte af en toe dubbel van het hoesten en kokhalzen. Zodra hij weer rechtovereind kwam, nam hij weer een flinke teug van zijn sigaret.
"Is dit nou die vent die een marathon gaat lopen? Wil ik zo gezien worden? Wat ben ik ook eigenlijk zielig!"

Een paar keer was het zo erg dat ik mijn half opgerookte sigaret geërgerd weg gooide. Slechts een paar meter verderop besloot ik dan toch weer om een nieuwe aan te steken.
Tijdens het stellen van het doel voor deze marathon te trainen, hoopte ik stiekem dat ik mezelf voldoende tegen zou komen om eindelijk na ongeveer 25 jaar verslaving voldoende motivatie te vinden om te stoppen met roken.
“Dit is het moment Joost! Je hebt geen andere keuze... Kijk nou naar jezelf man! Je loopt hier te hoesten, kuchen en kotsen... Ieder ander die je zo zou zien zou je veroordelen...”

Toch heb ik dit tafereel weken achter elkaar herhaald, me steeds dieper schamend als er mensen in de buurt waren. Ik ging mensen zelfs proberen te ontwijken en veranderde het standaard rondje lopen met Laika zodat ik wat meer in beschutting liep. Die paar extra struiken zouden mijn gehoest echter niet verbergen, maar gaven me iets meer anonimiteit.

Zo voelt dat dus... Verstoten zijn van anderen, jezelf kapot schamen, maar toch gewoon doorgaan met je verslaving. Weten waar je naartoe wilt, maar niet kunnen opgeven wat het meest logisch is om te doen. Verhalen van anderen horen hoe resoluut ze zijn gestopt en dit al jaren volhouden, maar er zelf niet aan kunnen beginnen, ondanks dat ik aardig wat weet over mentale training.

"Geef me maar een kartonnen doos en een paar droge kranten en ik kan zo tussen de andere junks liggen... Het plaatje is compleet."

zaterdag 13 februari 2016

"Heel blijven" (De marathon 18 - 23km)

Voorbij de strobalen tref ik de eerste collega’s al. “Die zijn langzaam gestart! Of hebben wat oponthoud gehad, want 10 minuten geleden hoorde ik hen starten...”
Ah! Daar is het probleem al, een van hun groepje ligt in het gras naast het parcours en grijpt naar zijn kuit. Kramp of verstapt... En dat al in de eerste 500 meter, dat is zuur. Helaas heb ik hier even geen tijd voor, er zijn 4 mensen uit het groepje niet gewond, dus ze moeten zichzelf maar redden.

Ik sta altijd klaar om collega’s te helpen, maar vandaag loop ik een marathon en het ziet ernaar uit dat deze jongen genoeg hulp heeft, al kijken ze eerder teleurgesteld en verveeld als dat ze hem daadwerkelijk helpen.

Bij het water zie ik het tweede groepje, dat probeert zo voorzichtig mogelijk het water in te komen. Volgens mij hebben ze nog niet door dat ze dadelijk tot aan hun oksels in het water wegzakken, want ze proberen zo voorzichtig mogelijk een punt te vinden waar ze op knie diepte kunnen doorwaden... “Zal ik een bommetje vlak naast ze maken?”

In het water ga ik weer een groepje voorbij, daarna onder het prikkeldraad en door de modder. Dit zijn de langzame lopers van de startwave.
“Waarschijnlijk balie en administratief personeel” Ik herken dan ook niemand. Dan zie ik 150 meter verderop een grotere sliert collega’s lopen, de middenmoot heeft al een gat geslagen met de achterblijvers. Het is een mooi gezicht al die blauwe t-shirts met af en toe een rood shirt (brandweer) ertussen. Heerlijk toch om voor zo’n bedrijf te werken?.

Vlak voor het einde van de slootjes ben ik bij de grote groep collega’s. Er is een grote opstopping bij “Great Walls”, ik kom aangelopen en zie zeker 300 collega’s wachten totdat ze eindelijk over de muur heen kunnen klimmen. Wat een ellende!

Links achterin de groep herken ik ineens een student van mij aan zijn kromme voetbalbenen. Daarnaast staat er nog 1, iets verderop zie ik het blonde staartje van een studente uit dezelfde klas... Ja hoor, daar staat de hele groep. Leuk te zien dat ook een kersverse vader toch meeloopt! De jongen die ik het eerst zag ziet me en zwaait. In dat groepje zitten er een heel aantal die geluk hebben dat ik ze nu tref, anders hadden ze onder de modder gezeten, maar helaas…
Ik passeer de ongeveer 300 collega’s aan de rechterkant, omdat daar plek is. Iedereen laat mij ook door vanwege mijn marathon hesje. Bij de muur aangekomen, roept een jongen van de organisatie dat ik wel om de muur heen mag lopen, maar dat wil ik natuurlijk niet.

Gelukkig geeft een collega die bij de muur klaar staat om een ander eroverheen te tillen mij voorrang. Om mij heen hoor ik een aantal mensen “Respect” naar mij roepen. Een vriendelijke lach en een knipoog, voor veel meer heb ik geen tijd. Bovenop de muur rem ik heel even af om te kijken of ik nog meer bekenden zie en neem kort de tijd om naar het groepje studenten te zwaaien die links achterin stonden. Daarna weer snel van de muur af, want anders houd ik de boel op. Zelf heb ik een hekel aan mensen die bovenop een hindernis pauze nemen terwijl ik achter hen zit.

100 m verderop volgt de volgende muur (3m hoog). Ook hier staan een stuk of 100 collega’s te wachten. Ik herken een agent die bij mij stage heeft gelopen en groet hem. Hij groet terug en zegt tegen zijn maatje al hij mij even over de muur moet helpen. Ik wens ze succes en zij mij, daarna ben ik verdwenen. Nu loop ik al tussen de snelle mensen uit deze startserie, twee derde van de collega’s is al achter me. De meesten die ik ken en ook mee zouden doen ben ik al gepasseerd.

Ik maak op de volgende stukken handig gebruik van mijn voorkennis van het parcours. Overal waar ik deze ronde kom, ben ik vandaag al eens geweest. Alles is bekend terrein, het is alleen modderiger door al een paar duizend lopers die hier voorbij zijn gekomen. Op sommige stukken moet je nu echt niet vast komen te zitten, want dan blesseer je jezelf behoorlijk!

“Heel blijven...”

Dat wordt mijn spreuk, mijn gedachten en mijn leus! Heel blijven” is goed! Om jezelf te motiveren en geen domme dingen te doen, om je aandacht te richten, jezelf een opdracht te geven en je concentratie te richten. “Heel blijven” is ook een positieve formulering van hetgeen ik probeer te voorkomen.

Bron: http://www.samanet.nl/blog/?p=31
Ik wil niet geblesseerd raken, volgens de theorie wordt het woordje “niet” nogal eens verkeerd geïnterpreteerd door onze hersenen. “Denk niet aan een roze olifant” zorgt ervoor dat je er juist wel aan denkt...
Het besef is er! Ik ben onderweg, het gaat goed en dit geef ik niet meer weg! Ik loop vandaag een obstakel marathon.

“Heel blijven” dus...

zondag 7 februari 2016

Hoe zie ik het? (Nr.4)


Visualisatie is een krachtige methode die veel sporters helpt om beter te presteren, of om handelingen vaker te repeteren dan ze daadwerkelijk tijd/gelegenheid hebben om deze uit te voeren.

“De definitie van mentale representatie is: ‘Het gebruik maken van alle zintuigen om een ervaring in de geest te (her)creëren. Het is een levensechte simulatie van een gebeurtenis in je gedachten’.” (Rozendaal, 2013)

Grofweg zijn er twee soorten visualisatie:
  • Vanuit je eigen ogen/ lichaam” gezien en beleeft;
  • Vanuit een soort “helikoptervieuw”;

Bij de eerste vorm zie en voel je dat wat je ziet en voelt tijdens de uitvoering van de vaardigheid, zoals in bovenstaande video beschreven wordt. Hierbij is het erg handig als je de vaardigheid al eens gedaan hebt, of als de vaardigheid niet veel verschilt van vaardigheden die je al beleefd hebt. Hoe beter je de vaardigheid kent, hoe makkelijker deze is op te roepen en hoe nauwkeuriger je hem kunt visualiseren.
Zo beschreef ik eerder hoe ik wist hoe ik de “netjump” (en andere hindernissen) moest nemen.

Ik ben getraind in visualisatie door mijn vechtsporten en het wild-waterkajakken dat ik jaren heb gedaan. Voor een moeilijke passage stapten we uit om deze voor te verkennen en bespraken we welke slagen je op welk moment moest doen. Daarna kreeg je tijdens het teruglopen naar je kajak en het vastzetten van je spatzeil alle tijd om alles te visualiseren.

Naast de visualisatie in de sport, ben ik erg visueel ingesteld en lig ik iedere avond in mijn bed over van alles te dagdromen totdat de dagdroom overgaat in een diepe slaap. Ik voel op zo’n moment alle emoties die bij die specifieke dagdroom horen. Dat varieert van blijdschap, tot warmte op mijn huid, tot zoveel verdriet dat ik echte tranen op mijn wangen voel. Als ik in die “fantasie pijn heb, dan voel ik het ook”…



Edith Rozendaal schrijft ook dat je met al je zintuigen moet visualiseren. Een heel mooi voorbeeld hiervan zie je in onderstaande video.


Rozendaal beschrijft in haar boek een wetenschappelijk onderzoek, met drie verschillende groepen:
“Zo heeft een groep sporters tijdens een wetenschappelijk onderzoek eens een bepaalde periode krachttraining gedaan. Een andere groep deed slechts in gedachten krachttraining. Dus zij visualiseerden zich dat ze krachttraining uitvoerden. Een derde groep deed helemaal geen training. De eerste groep was na verloop van tijd 30% in kracht toegenomen, de tweede groep 16% en de laatste groep helemaal niets.” (Rozendaal, 2013)

De neuronen netwerken in de hersenen hebben de spieren die noodzakelijk zijn voor deze krachttraining zodanig geprikkeld en wakker geschud dat de spieren alvast zijn gaan groeien, alleen maar door te visualiseren!
Alle filmpjes en foto’s die op internet te vinden zijn dragen hierdoor bij aan een goede visualisatie.

“probeer te visualiseren door een situatie vanuit je eigen perspectief – dus als het ware met eigen ogen – te bekijken en ervaren. Blijf geen buitenstaander die een film bekijkt; dat is minder effectief. Dat ligt anders als het visualiseren bedoeld is om te evalueren: dan kun je wel voor een ander perspectief kijken om naar jezelf te kijken.” (Schuijers, 2013)

Ik wil aan dit citaat toevoegen dat zowel politie als defensie juist heel veel gebruik maken van de helikopterview, maar dan voorafgaand aan de actie en niet alleen in de evaluatie.

Bijvoorbeeld bij de inval van een huis, of de voorbereiding van een patrouille in vijandig gebied is dit stuk onmisbaar bij het behalen van een goed resultaat.
Ook sporters die een heel parcours moeten afleggen hebben hier baat bij. Wellicht is het effect ervan iets minder, maar ik wist precies welke hindernis op welk moment kwam door het overzichtskaartje van Mud Masters en kon daardoor mijn krachten juist verdelen en me iedere keer voorbereiden op de volgende hindernis.

Bij visualisatie is het vooral belangrijk dat je “positief” visualiseert. Je moet keer op keer voor je zien wat je wilt gaan doen. Voor je zien wat je niet wilt dat gebeurd kan een negatief effect hebben. Daarbij is het minder relevant te bedenken wat je niet wilt, je hebt namelijk een bepaald doel voor ogen.

“Een andere vorm van spanningscontrole is te bereiken door te visualiseren. Dan ga je niet, zoals bij de ademhalingsoefeningen, van het lichaam naar de geest. Maar dan begin je bij de geest door je gedachten te sturen met bepaalde beelden of door meditatie.” (Schuijers, 2013)


Bronnen


Rozendaal, E. (2013). Sportgek. Utrecht: Tirion Uitgevers. 

Schuijers, R. (2013). Als het erop aan komt... Deventer: ...daM uitgeverij.

donderdag 4 februari 2016

Smile


Wat is er nu leuker dan een foto van jezelf onder het zweet, onder de modder, ploeterend en wel, in standje moeilijk op facebook of instagram te zetten? Ik vind het in ieder geval geweldig en blijkbaar samen met mij nog een heleboel andere mensen.

Ik ben ervan overtuigd dat juist deze foto’s één van de grootste succesfactoren zijn van obstakel runs. Zowel Mud Masters als Strong Viking zijn hierdoor gigantisch groot geworden. Zo groot, dat de organisaties het niet meer geregeld krijgen om iedereen (tijdens de run) op de foto te zetten.
Daarom grijpen ze naar andere middelen. Mud masters kiest ervoor om in het start en finish vak een paar strobalen en een monkeybar neer te zetten waar je gratis op de foto kan. Strong Viking kiest ervoor om na de finish een complete fotostudio in een tent te zetten. Iedereen die over de finish komt, moet langs deze studio, gaat op de foto en na der hand verandert de fotograaf de achtergrond.

Toch zijn het juist de foto’s tijdens de run die het meest geliefd zijn. Beide organisaties hebben ervoor gekozen deze uit te besteden aan www.mysports.tv . Deze organisatie zet op strategische punten camera’s neer, door een chip die je bij je draagt wordt geregistreerd op welk moment jij langs komt en kun je de video terugkijken 
en krijg je een paar “stills” aangeboden alsof het foto’s zijn (Een still is een soort screenshot van een video). Als je al de “stills” aangeboden krijgt waar jij daadwerkelijk op staat, is deze vaak niet van hele goede kwaliteit (bewogen, onscherp, of niet volledig in beeld).
Daarbij vraagt Mysports.tv een belachelijk hoge prijs voor deze slappe aftreksels van foto’s (tussen de €5,- en €8,-) en voor de videobeelden vragen ze gewoon €20,-. In een ander blog ga ik in op de social media strategie en daar komt dit onderwerp zeker in terug.


Gelukkig zijn er een aantal “freelance” fotografen die de ontstane leemte vullen. Daar waar vooral de grote organisaties schijnen te “vergeten” waardoor ze zo groot zijn geworden, zien deze fotografen hier hun brood in. De twee bekendste freelancers in de “obstakel scene” zijn op dit moment “Obstacleruns 2015” van Roger en Priscilla en “picture your sport” van Jeanine

Beiden hebben precies begrepen waar het om draait: Mooie foto’s voor een redelijke prijs (ongeveer €2,- per foto). Het nadeel is dat ze niet iedereen op de foto krijgen, hoezeer ze ook hun best doen. Maar sta je erop, dan zou ik geen moment twijfelen, je krijgt foto’s waar aandacht aan is besteed voor een veel betere prijs. Ze bieden hun foto’s aan via facebook, waar ze de meeste mensen bereiken.

Picture your sport is meestal wat sneller met het plaatsen van de foto’s en reageert altijd op berichten die je verstuurt. De reacties die ze terug stuurt zijn altijd erg vriendelijk en soms doordrenkt met humor. Jeanine is een leuk mens (voor zover ik dat kan beoordelen) en de kwaliteit van de meeste foto's is erg goed, daarom gun ik haar een goed lopend bedrijfje.

De foto’s van Obstacleruns 2015 vind ik soms nog net een slagje mooier, maar dat is mijn smaak. Het plaatsen van de foto’s duurt wel lang. Waarschijnlijk gebeurd het bewerken naast een aantal andere werkzaamheden, maar het kan best eens een week of twee na het evenement zijn wanneer de laatste foto’s geplaatst worden. Roger en Priscilla werken als duo en hebben hierdoor een iets groter bereik. Ook Roger en Priscilla zijn altijd vriendelijk in hun correspondentie en staan goed geluimd op de evenementen.

Naast deze fotografen zijn er nog een aantal die wel eens foto’s maken. Ik sta er ook wel eens tussen voorafgaand aan mijn eigen run of na der hand. Mijn foto’s (en die van mijn vader) vind je terug op mijn facebooksite van atemisport en solutions.
De meeste foto’s van andere fotografen zijn terug te vinden op www.oypo.nl en sommige foto’s vind je nooit meer terug. Tijdens de run zie je de fotograaf op jou richten, je hoort het klikken van de camera, maar je vind de foto nooit meer terug, hoe hard je ook zoekt.

http://obstakels.com/ heeft vaak een lijstje fotografen opgesomd bij de reviews van een run. Erg handig, maar jammer genoeg zijn ook zij niet compleet. Ze vragen of je het door wilt geven als je ook foto’s hebt gemaakt, maar slechts zelden verschijnt je naam vervolgens in het lijstje. Hij staat dan wel genoemd bij de opmerkingen waar fotografen hun albums doorgeven.
De meeste obstakelruns hebben zelf een facebookpagina, waar je reacties op kunt zetten (tegenwoordig met uitzondering van Mud Masters). Kijk dus op hun facebookpagina ook eens bij “berichten van bezoekers” in de linkerkantlijn.

Tips om jezelf terug te vinden in de albums met honderden, soms duizenden foto’s:

  • Trek iets opvallends aan, het liefste iets wat vanaf een afstandje al te zien is (je moet het terug kunnen vinden in de kleine tumbnails); 
  • Draag een (waterdicht)horloge zodat je kunt kijken hoe laat het is op het moment dat je op de foto gezet wordt. Sommige fotografen geven bij hun albums aan tussen welke tijden zij hebben staan fotograferen; 
  • Onthoud een “opvallende groep” waar je in de buurt liep toen je gefotografeerd werd. Meestal vind je een groep met opvallende kleding makkelijker terug tussen de tumbnails. Vlak bij die groep moet jou foto dan ook staan; 
  • Neem de tijd om te poseren; 
  • Doe “gekke dingen” op het moment dat de fotograaf er klaar voor is gaan staan. Als hij/zij het niet verwacht, is hij/zij waarschijnlijk te laat, want hij/zij kijkt door de zoeker van de camera en ziet dus minder; 
  • Ben vriendelijk of uitbundig naar de fotograaf/fotografe; 
  • Vraag even waar je straks de foto terug kunt vinden;