dinsdag 8 maart 2016

Men of steel run (april 2015)

Ik haal mijn startbewijs en t-shirt op bij het loket aan het strand. De vrouw die mij helpt kijkt me verbaasd aan als ik om een shirt XL vraag (XL past altijd het beste en daarbij heb ik deze ook besteld). Ze haalt me over om toch een Large te passen, want een hardloop shirt moet “lekker strak” zitten…
Het is veel te koud om in mijn blote bast te gaan staan, dus ik doe mijn jas uit en pas het shirt over mijn andere kleding heen. Vooruit, doe maar een maat L (achteraf gezien zit hij toch een tikje te strak).
We liepen nog even over het strand om een aantal hindernissen te bekijken en een visje te eten.

Daarna ga ik terug naar het appartement van één van mijn beste vrienden. Mijn andere beste maatje komt ook en met zijn drieën gaan we uiteten en even lekker bijkletsen onder het genot van een biertje.
Het is veel te gezellig om echt vroeg naar huis te gaan, maar ik heb morgen een stevige run in het vooruitzicht en we maken het daarom ook niet al te laat.

De volgende ochtend wordt ik gewekt met een overheerlijk ontbijt. Het was zo lekker dat ik me na der hand zorgen begon te maken of ik niet veel te veel gegeten had. We vertrokken richting het strand, waar ik 14 km over heen zou moeten hobbelen.


De eerste uitdaging was om een parkeerplaatsje te vinden. Daarna liepen we richting het evenement en zagen een gigantische rij staan voor het hokje waar ik gisteren mijn startnummer had opgehaald. Wat een geluk dat ik een dag eerder ben gekomen! Dit is echt een wachtrij van een uur! Snel stuur ik een appje naar een studente die samen met haar broer ook vandaag aan dit evenement mee doet. Zij starten veel later als ik, dus wellicht hebben ze er wat aan als ik ze tijdig waarschuw.

Op het strand, staat een grote tent als kleedhok, binnen staan kluisjes die je voor €5,- kan huren. De kluisjes zijn echter veel te klein voor de grote tas die ik mee heb, maar gelukkig heb ik geen kluisje nodig, want mijn vrienden houden de tas wel bij hen.
De tent is netjes ingedeeld met twee gescheiden kleedruimtes en ze hebben in iedere ruimte handig waterslangen opgehangen zodat ze goed kunnen fungeren als douche. Het lijkt me wel erg klein voor het aantal mensen dat vandaag hier aanwezig is.

Na een leuke warming-up van 5 “superhelden” bovenop een container is het dan eindelijk zover, ik ben gestart. Ik moet even wennen aan het hardlopen in het mulle zand, want dat vreet toch aardig wat energie.
Ik was benieuwd hoe men de obstakels op het strand goed vastgezet kreeg, maar de organisatie verdient een compliment voor de creativiteit en het handige gebruik van zeecontainers.
Nadat ik voorbij “het Koerhuis” en onder de pier door ben, begint het zachtjes te regenen en steekt er een flinke tegenwind op.

Het mulle zand is een langzame sloper, maar ik voel me goed en voorlopig verloopt alles prima. Toch heb ik even in de duinen een deel van het ontbijt neer moeten leggen om dit goede gevoel te behouden.
Ik loop van de ene creatieve container obstakel naar de andere. En bevindt me ondertussen tussen mensen met ongeveer een gelijk tempo. De regen is weer gestopt, maar de wind snijd in mijn gezicht.
Ik geniet van deze unieke run in een toch wel redelijk uniek landschap.

Het zand begint zijn tol te eisen en af en toe moet ik mijn tempo iets vertragen (ik ben nog steeds op de heenweg). Na een tijdje zie ik het keerpunt direct na een obstakel waar veel mensen voor staan te wachten. Ze hebben twee rijen ringen opgehangen boven een bak water.
Twee mensen tegelijk kunnen deze hindernis nemen en er staan nu al een man of 75 te wachten. Ik besluit de hindernis over te slaan en aan de terugweg te beginnen. Ik ben al aardig vermoeid en wil niet te lang in de koude wind staan afkoelen.

Een paar containers en netten verder, zie ik de drinkpost van de heenweg aan mijn linkerhand en besluit om er toch even langs te lopen. Na een paar slokken, sjok ik weer door het mulle zand terug naar de rand van het water. Hier is het iets prettiger lopen, omdat de zee heeft gezorgd voor een wat vlakkere ondergrond. Ook al is de run pittig en zit de wind niet echt mee, ik geniet met volle teugen.

Vlak voor de pier, is een stuk afgezet, waar je een parcours moet afleggen met een zandzak van 10 kilo. Het ziet eruit als een leuk parcours, maar ook de later gestarte 7 km zou dit stuk af moeten leggen. Ik maak een inschatting in hoe veel mensen tegelijk op het parcours kunnen met een zandzak en hoeveel mensen er staan te wachten. Naar mijn inschatting zou ik hier bijna anderhalf uur wortel staan te schieten voordat ik aan de beurt ben.
Helaas, maar deze sla ik dus ook over. Het is ondertussen wel duidelijk dat de organisatie niet berekend is op het aantal deelnemers.

Ik klim twee zeecontainers omhoog en spring er vanaf om op een groot luchtkussen te landen. Heel erg leuke hindernis, maar ik ben blij dat ik de zandzakken hindernis heb overgeslagen! Als al deze mensen voor me zouden zijn… Zou dit ook weer een uur wachten op hebben geleverd.
Meestal komen mensen bovenop de hindernis er pas achter dat het heel hoog is en durven ze niet meer. Mensen die bovenop een hindernis twijfelen, zorgen voor de grootste oponthoud is mijn ervaring.

Ondertussen ben ik echt wel toe aan de finish, wat is het zwaar om de hele tijd door het zand te lopen! Het volgende obstakel, een half pipe die je op moet rennen, heeft halverwege twee schoenen op losgeraakte uitstekende spijkers hangen. Blijkbaar is er geen hamer in de buurt om de spijkers terug te meppen. Ook deze sla ik over.

Daar zie ik mijn maatjes weer! Het laatste stukje van de run is aangebroken. Na de laatste leuke glijbaan, ga ik de tent in om me om te kleden. 

Even schrik ik en denk me vergist te hebben als ik tegen de blote billen van een voorover gebukte vrouw aan kijk. Maar daarnaast staan twee naakte mannen vrolijk met elkaar te kletsen en daarnaast een half naakte vrouw. 

Deze kleedruimte is wat te vol, dus ik besluit in de achterste kleedruimte te kijken. Ook hier staan naakte en halfnaakte mannen en vrouwen gebroederlijk dicht naast elkaar te douchen en om te kleden. Ook ik begin me af te drogen en om te kleden. Drie sportieve meiden van halverwege de twintig komen naast me staan en doen hetzelfde. Dat is nog eens een prettige afsluiting van de run! 

De organisatie wordt hier later op internet behoorlijk op aangekeken, terwijl zij hebben gezorgd voor twee gescheiden kleedruimten. Het zijn de deelnemers die voor gemengd omkleden hebben gezorgd. Dat niet iedereen daarvan gediend is, kan ik me voorstellen.
In een ander blog lees je hoe een dame deze kleedpartij heeft ervaren.


Geen opmerkingen: