zaterdag 26 maart 2016

Pezen en spieren zijn geen elastiekjes (mei 2015)

“de grootste uitdaging wordt om 11 maanden lang niet geblesseerd te raken”

Ik herinner me deze uitspraak nog goed. Je kunt keihard trainen, maar je lichaam kan maar een bepaalde mate van training aan. Buiten acute blessures, ontstaan door een eenmalig incident, zijn de chronische blessures echt wel iets waar je voor moet waken.
Een chronische blessure ontstaat vaak langzaam en gaat ook tergend langzaam weer weg als je je best doet. Dit betekend dat ik continue naar mijn lichaam moet luisteren en zijn signalen niet moet onderschatten.

Nu ik zojuist “The last man standing” heb gelopen, is het logisch dat ik builen en schrammen heb. 32 km afleggen door zand, modder en water en veel klimmen en klauteren, zorgt altijd voor wat plekjes.
Maar naast deze plekjes, merkte ik nog wat dingetjes op.
De eerste keer dat ik weer een stukje ging hardlopen, voelde ik na een paar kilometer een zeurderige pijn bij mijn liezen. Ik weet precies wat het is als een spier/pees zo aanvoelt: “Ik ben een blessure aan het kweken” ik heb alleen niet zo’n goed idee hoe ik juist deze spiergroep goed op temperatuur kan brengen voordat ik ga hardlopen. Hoe geef ik deze spieren ook voldoende rust? Ik moet nogal veel bewegen voor mijn vak en alleen als ik die spier in zijn uiterste stand breng voel ik hem.

Een ander gek pijntje was dat ik af en toe door mijn knie zakte als ik een trap afliep. Ook deze kan ik niet goed thuis brengen. Heel af en toe bij een diepe “Lunge” voelde ik hem, maar meestal was er niets aan de hand. Ik kon 10 keer een trap aflopen en maar één keer door mijn knie zakken en dat was dan ook nog eens de derde of vierde keer en niet de tiende keer. Dus erg onvoorspelbaar en daardoor ook niet goed aan te wijzen waar de pijn dan precies zit, maar hij was er wel.

Beide blessures vertelden mij in ieder geval tijdens de komende trainingen uit te kijken en goed naar mezelf te luisteren. Ook was het weer een bevestiging dat de krachttraining van belang bleef. Sterkere spieren kunnen meer opvangen.

Tijdens de krachttraining merkte ik dat in één van mijn ellebogen een oude blessure weer ging opspelen. Ik heb een aantal jaren geleden een “Golf arm” gehad. De pijn die je dan voelt, zit precies op één punt. En juist dat punt begon weer pijn te doen als ik pull-ups deed (aan een stang hangen en jezelf optrekken tot je kin boven de stang uitkomt). Dat is wel erg lastig, want dat is net een krachtoefening waar ik niet erg sterk in ben en eentje die ik hard nodig heb. Tijdens een obstakel run moet je je eigen lichaam nogal eens optrekken namelijk.

“The last man standing” en de trainingen vooraf eisten nu hun tol. Ik moest wel even een stapje terug doen om mijn lichaam goed te laten herstellen.
Dit viel trouwens tegelijk met het completeren van een gezamenlijk boek die ik samen met andere docenten gevaarsbeheersing maakte. 
Soms vraag ik me wel eens af of ik niet wat teveel in één keer doe… 
Door de afrondende fase van dit boek, werd toch al een heel deel van mijn vrije tijd opgeslokt. Wellicht dat ik in deze periode minder getraind heb als ik daadwerkelijk aankon ondanks de blessures.


Door “The last man standing” was ik zeker van mijn zaak geworden. Ik zou die marathon gaan halen!
Dit is volgens mij direct ook het nadeel van subdoelen stellen: 
Het kan je zoveel vertrouwen geven dat je daardoor minder focus op je doel legt.

Geen opmerkingen: