zondag 27 maart 2016

strong viking dame (juni 2015)

Wendy was mijn “gezeur” over obstakelruns ondertussen helemaal zat en eindelijk ging ze over stag. We zouden samen een run lopen en dan nog wel op onze trouwdag. Zes jaar getrouwd, vier je in de modder!!! In de week voorafgaande aan de run belde een vriend op dat hij voor de zondag een ticket voor de 19km had, maar geblesseerd was. Dit weekend zou ik dus op zaterdag de 7 km samen met Wendy doen en een dag later de 19 km alleen (zie volgende blog). Dat was meteen een goede test om te bekijken hoe het met mijn blessures was maakte ik mezelf wijs.

We maakten ons klaar voor de start en maakten eerst samen de laatste foto’s voor op facebook. Lotte bleef bij oma, terwijl opa voor ons uit zou sjouwen en foto’s ging maken. Mijn zwager en toekomstig schoonzusje liepen ook ergens op het parcours en mijn schoonouders kwamen ook eens kijken waar nu al die tumult voor was.

Bij de start tilde ik Wendy over de startmuur heen en volgde. Ze had er een lekker tempo in en we kletsten over van alles wat ze zou tegen komen onderweg. Voor de eerste keer door “the mud mile” is altijd wel een spektakel. Mensen proberen zo schoon mogelijk te blijven, terwijl dat dus juist niet de bedoeling is. Na een modderbadje en een keer tijgeren had Wendy wel door dat schoon blijven inderdaad niet ging lukken en ze gaf zich over aan alle modderzooi.
Gelukkig was ik zo vriendelijk haar een handje te helpen met smerig worden…

Het was ontzettend leuk om samen hieraan mee te doen en elkaar over de hindernissen heen te slepen. We hadden afgesproken alles op het tempo van haar te doen en dat viel me dus helemaal niks tegen. Blij verrast huppelde ik achter mijn vrouw aan en ondersteunde waar nodig.
Als je samen een druk leven en een kind hebt, vergeet je nog wel eens vaker samen leuke dingen te doen en dit was weer eens een bewijs dat zoiets vergeten gewoon stom is.

Natuurlijk moest Wendy wel wennen om je staande te houden op de modderige paden, maar de meeste hindernissen deed ze volledig op eigen kracht en ze hield zich op het pad kranig overeind.
Wat een ontzettend leuke zesde trouwdag! En wat is het leuk om te merken dat mijn vrouw zo met me meeleeft en me steunt in mijn ronduit idiote uitdaging.

We kwamen mijn schoonouders tegen vlak voor “Storm the castle” en kregen te horen dat ze wel even zouden komen lachen hoe wij van de quarter pipe af zouden glijden. Na even te poseren voor de foto, liepen we op de quarter pipe af.
Ik rende in één keer naar boven en ging op mijn buik liggen om Wendy op te kunnen vangen. Ook Wendy haalde in de eerste poging mijn arm. Wendy klom verder omhoog terwijl ik haar 53 kilo naar boven trok. Zo zaten we bovenop “storm the castle” naar mijn schoonouders te zwaaien, er viel weinig uit te lachen aan onze actie…

Direct daarna mochten we te water en zwommen naar een vlot. Op dit vlot stond een hoge stellage waar we op moesten klimmen. “The viking jump” Ik schat dat het toch 4 of 5 meter de diepte in springen was. Ik was benieuwd of Wendy dit wel zou durven.

Zonder aarzelen klom ze naar boven, even twijfelde ze, maar liet zich prima coachen. Ze sprong en landde prima, direct daar achteraan sprong ik. Helemaal trots op mijn vrouw, zwom ik achter haar aan naar de kant. We klommen “Walhalla steps” op (finish hindernis). Bovenop schalde de muziek uit de speakers en met zijn tweeën deden we een vreugde dansje terwijl ik niet eens kan dansen. Bij het omlaag klimmen zagen we dat mijn zwager en toekomstig schoonzusje ook zojuist waren gefinisht. Dus het feestje werd nog groter.

Lotte bleek weer bijna niet te houden te zijn geweest en wilde ook racen! Diezelfde dag hebben we haar nog ingeschreven voor de familie obstakel run.

Dank je wel voor je lieve en gezellige ondersteuning Wendy, het heeft me goed gedaan!
Wendy heeft in oktober de 13 km Strong Viking Brother edition gedaan met een vriendin. Dit jaar zijn we ook weer samen van de partij bij de water editie!

Geen opmerkingen: