"Heel blijven" (De marathon 18 - 23km)

Voorbij de strobalen tref ik de eerste collega’s al. “Die zijn langzaam gestart! Of hebben wat oponthoud gehad, want 10 minuten geleden hoorde ik hen starten...”
Ah! Daar is het probleem al, een van hun groepje ligt in het gras naast het parcours en grijpt naar zijn kuit. Kramp of verstapt... En dat al in de eerste 500 meter, dat is zuur. Helaas heb ik hier even geen tijd voor, er zijn 4 mensen uit het groepje niet gewond, dus ze moeten zichzelf maar redden.

Ik sta altijd klaar om collega’s te helpen, maar vandaag loop ik een marathon en het ziet ernaar uit dat deze jongen genoeg hulp heeft, al kijken ze eerder teleurgesteld en verveeld als dat ze hem daadwerkelijk helpen.

Bij het water zie ik het tweede groepje, dat probeert zo voorzichtig mogelijk het water in te komen. Volgens mij hebben ze nog niet door dat ze dadelijk tot aan hun oksels in het water wegzakken, want ze proberen zo voorzichtig mogelijk een punt te vinden waar ze op knie diepte kunnen doorwaden... “Zal ik een bommetje vlak naast ze maken?”

In het water ga ik weer een groepje voorbij, daarna onder het prikkeldraad en door de modder. Dit zijn de langzame lopers van de startwave.
“Waarschijnlijk balie en administratief personeel” Ik herken dan ook niemand. Dan zie ik 150 meter verderop een grotere sliert collega’s lopen, de middenmoot heeft al een gat geslagen met de achterblijvers. Het is een mooi gezicht al die blauwe t-shirts met af en toe een rood shirt (brandweer) ertussen. Heerlijk toch om voor zo’n bedrijf te werken?.

Vlak voor het einde van de slootjes ben ik bij de grote groep collega’s. Er is een grote opstopping bij “Great Walls”, ik kom aangelopen en zie zeker 300 collega’s wachten totdat ze eindelijk over de muur heen kunnen klimmen. Wat een ellende!

Links achterin de groep herken ik ineens een student van mij aan zijn kromme voetbalbenen. Daarnaast staat er nog 1, iets verderop zie ik het blonde staartje van een studente uit dezelfde klas... Ja hoor, daar staat de hele groep. Leuk te zien dat ook een kersverse vader toch meeloopt! De jongen die ik het eerst zag ziet me en zwaait. In dat groepje zitten er een heel aantal die geluk hebben dat ik ze nu tref, anders hadden ze onder de modder gezeten, maar helaas…
Ik passeer de ongeveer 300 collega’s aan de rechterkant, omdat daar plek is. Iedereen laat mij ook door vanwege mijn marathon hesje. Bij de muur aangekomen, roept een jongen van de organisatie dat ik wel om de muur heen mag lopen, maar dat wil ik natuurlijk niet.

Gelukkig geeft een collega die bij de muur klaar staat om een ander eroverheen te tillen mij voorrang. Om mij heen hoor ik een aantal mensen “Respect” naar mij roepen. Een vriendelijke lach en een knipoog, voor veel meer heb ik geen tijd. Bovenop de muur rem ik heel even af om te kijken of ik nog meer bekenden zie en neem kort de tijd om naar het groepje studenten te zwaaien die links achterin stonden. Daarna weer snel van de muur af, want anders houd ik de boel op. Zelf heb ik een hekel aan mensen die bovenop een hindernis pauze nemen terwijl ik achter hen zit.

100 m verderop volgt de volgende muur (3m hoog). Ook hier staan een stuk of 100 collega’s te wachten. Ik herken een agent die bij mij stage heeft gelopen en groet hem. Hij groet terug en zegt tegen zijn maatje al hij mij even over de muur moet helpen. Ik wens ze succes en zij mij, daarna ben ik verdwenen. Nu loop ik al tussen de snelle mensen uit deze startserie, twee derde van de collega’s is al achter me. De meesten die ik ken en ook mee zouden doen ben ik al gepasseerd.

Ik maak op de volgende stukken handig gebruik van mijn voorkennis van het parcours. Overal waar ik deze ronde kom, ben ik vandaag al eens geweest. Alles is bekend terrein, het is alleen modderiger door al een paar duizend lopers die hier voorbij zijn gekomen. Op sommige stukken moet je nu echt niet vast komen te zitten, want dan blesseer je jezelf behoorlijk!

“Heel blijven...”

Dat wordt mijn spreuk, mijn gedachten en mijn leus! Heel blijven” is goed! Om jezelf te motiveren en geen domme dingen te doen, om je aandacht te richten, jezelf een opdracht te geven en je concentratie te richten. “Heel blijven” is ook een positieve formulering van hetgeen ik probeer te voorkomen.

Bron: http://www.samanet.nl/blog/?p=31

Ik wil niet geblesseerd raken, volgens de theorie wordt het woordje “niet” nogal eens verkeerd geïnterpreteerd door onze hersenen. “Denk niet aan een roze olifant” zorgt ervoor dat je er juist wel aan denkt...
Het besef is er! Ik ben onderweg, het gaat goed en dit geef ik niet meer weg! Ik loop vandaag een obstakel marathon.

“Heel blijven” dus...