Ik ben een vieze junk (Januari 2015)

"Wat ontzettend knap Joost, dat je zoveel rookt en toch nog zo'n conditie hebt!" Heb ik het afgelopen jaar heel vaak gehoord. Ik denk er anders over: "Wat ontzettend stom dat ik nog steeds rook."

Mijn dochtertje Lotte zat in groep 1 van de basisschool, het was winter en haar weerstand was matig. 34 kinderen die iedere dag midden in elkaars gezicht hoesten, niezen en snotteren. Snotneuzen worden afgeveegd met handjes die daarna niet gewassen worden (tenzij de juf het ziet), maar aan speelgoed zitten. Speelgoed wordt aan elkaar doorgegeven of van elkaar afgepakt... Kortom: Ideale broedplaats voor virussen en bacteriën.

Als ik thuis kom van mijn werk, ga ik op mijn knieën zitten zodat de grootste liefde van mijn leven me om de nek kan vliegen. Ik krijg iedere dag een paar natte zoenen op mijn mond en als ze een snotneus heeft, blijft daar ook een deel van op mijn gezicht plakken.
Wat is het toch heerlijk thuiskomen als je zo geliefd bent. De liefde is geheel wederzijds en dus maakt het me allemaal niks uit. Ik begroet alle bacteriën en geef mijn dochter nog een stevige knuffel. Na mezelf schoongeveegd te hebben zoen ik mijn vrouw (Wendy) die eerder een zelfde tafereel met ons dochtertje heeft meegemaakt.

Wendy is vatbaarder voor alle ziektes die vanuit groep 1 rechtstreeks in onze woonkamer verwelkomt worden. Dit keer was ik echter aan de beurt en goed ook! Er heerste een virus dat door sommigen “de Amerikaanse griep” genoemd werd. Ik weet niet of dit de officiële benaming voor deze griep is, maar hij was pittig.

Eerst werd Lotte ziek en vlak daarna ik. Het was maar een paar dagen koorts, maar in de nasleep zat bij de meeste mensen een hele vervelende hoest Die meerdere weken aanhield. Bij mij duurde deze hoest en bijkomende kortademigheid in totaal ongeveer negen weken.
Ik heb als klein jongetje “jeugdastma” gehad. Mijn longen reageren nog steeds heftig in de perioden dat ik hooikoorts heb en bijna standaard eind september, begin oktober. Ik heb nog een inhalator voor de momenten waarop het ernstig genoeg is dat de kortademigheid mijn slaap belemmerd.

Daar liep ik dan, vroeg in de ochtend in de vrieskou van januari. In de ene hand de riem van de hond, in de andere een sigaret. De ene hoestbui na de andere volgde door die eerste sigaret in de ochtend, maar dat lag natuurlijk aan het virus, daar had het roken niks mee te maken. Ik ben altijd bang dat Laika mensen wakker maakt met haar geblaf, zeker omdat ons rondje langs een flat gaat waartegen het geblaf zo mooi weerkaatst. Nu veranderde die zorg: “Maak ik geen mensen wakker met mijn geblaf?”

In de ochtenden daarna werd het nog erger, de kriebel in mijn keel werd zo hevig dat ik ervan ging kokhalzen. Soms kwam er zelfs wat gal opzetten en verloor ik even wat grip op de riem van Laika. Mijn sigaret wist ik altijd vast te houden. Mensen die ook vroeg uit de veren waren en toevallig in de buurt liepen keken wel eens verrast mijn kant op of het wel goed met me ging.


Ik stelde me voor dat ze een lange man in de schemer zagen lopen met een grote hond, de man klapte af en toe dubbel van het hoesten en kokhalzen. Zodra hij weer rechtovereind kwam, nam hij weer een flinke teug van zijn sigaret.
"Is dit nou die vent die een marathon gaat lopen? Wil ik zo gezien worden? Wat ben ik ook eigenlijk zielig!"

Een paar keer was het zo erg dat ik mijn half opgerookte sigaret geërgerd weg gooide. Slechts een paar meter verderop besloot ik dan toch weer om een nieuwe aan te steken.
Tijdens het stellen van het doel voor deze marathon te trainen, hoopte ik stiekem dat ik mezelf voldoende tegen zou komen om eindelijk na ongeveer 25 jaar verslaving voldoende motivatie te vinden om te stoppen met roken.
“Dit is het moment Joost! Je hebt geen andere keuze... Kijk nou naar jezelf man! Je loopt hier te hoesten, kuchen en kotsen... Ieder ander die je zo zou zien zou je veroordelen...”

Toch heb ik dit tafereel weken achter elkaar herhaald, me steeds dieper schamend als er mensen in de buurt waren. Ik ging mensen zelfs proberen te ontwijken en veranderde het standaard rondje lopen met Laika zodat ik wat meer in beschutting liep. Die paar extra struiken zouden mijn gehoest echter niet verbergen, maar gaven me iets meer anonimiteit.

Zo voelt dat dus... Verstoten zijn van anderen, jezelf kapot schamen, maar toch gewoon doorgaan met je verslaving. Weten waar je naartoe wilt, maar niet kunnen opgeven wat het meest logisch is om te doen. Verhalen van anderen horen hoe resoluut ze zijn gestopt en dit al jaren volhouden, maar er zelf niet aan kunnen beginnen, ondanks dat ik aardig wat weet over mentale training.

"Geef me maar een kartonnen doos en een paar droge kranten en ik kan zo tussen de andere junks liggen... Het plaatje is compleet."