donderdag 25 februari 2016

Mud Masters Haarlemmermeer (maart 2015)

Vroeg in de ochtend rijd ik richting Amsterdam. Dit wordt mijn eerste Obstakel run die ik helemaal solo afleg. Hoewel… helemaal solo… Ik start in het politie startvak en met dik 700 collega’s kun je dat niet helemaal solo noemen. Ik wil op mijn eigen tempo lopen en geen rekening te hoeven houden met iemand die in een ander tempo loopt.

Dit is mijn eerste “subdoel” van mijn trainingsschema. Het doel van deze obstakelrun, is het bepalen van een eigen tempo en het ontdekken van mijn “gemiddelde snelheid”. Tijdens een normaal stukje hardlopen lukt dat niet, omdat de obstakels tijd in beslag nemen.
Juist deze run is daar uitermate geschikt voor, omdat het een run van mudmasters is. De bedenkers, bouwers en obstakels van dit parcours zijn dus gelijk aan die van het parcours in september op de marathon.
Hier en daar zal er iets verschillen, omdat haarlemmermeer een iets ander terrein heeft als biddinghuizen, maar over het algemeen is bij beiden het terrein vlak en de meeste obstakels hetzelfde qua lengte, hoogte en zwaarte.

Ik ben “mooi op tijd” en daar bedoel ik mee dat ik lekker vroeg ben. Over anderhalf uur ga ik pas lopen, dus ik kan even sfeer proeven en een beetje voor verkennen. In de ontvangsthal staat een aparte stand voor politiesport deelnemers waar ik mijn startnummer ophaal. Een beetje zenuwachtig ben ik wel, want ik loop 18 km en heb nog steeds last van de eerder beschreven long problemen. Gelukkig is het al veel minder erg als een tijdje terug en zal later blijken dat dit de laatste week was waarin ik de hoest had.

Eindelijk klinkt het signaal voor ons om te verzamelen in het startvak. Twee vriendelijke meiden vragen me of ik nog wat gekleurde krijtstrepen op mijn gezicht wil, maar beleefd sla ik af. Ik heb al ongeveer 60 bekenden begroet en een praatje mee gemaakt. Ook zij mogen allemaal het startvak in. De familiaire sfeer druipt er aan alle kanten vanaf. Als je bij de politie werkt, hoor je erbij, ongeacht je functie, wij zijn één en hebben plezier.

De stemmen van twee mariniers schallen door de microfoons over de muziek heen. Op een verhoging staan twee stoere mannen in (mariniers) legerkleding, met opgestroopte (overigens korte) mouwen, zodat de getatoeëerde armen goed zichtbaar zijn.
Ze huppelen op en neer en maken aerobics achtige bewegingen en dat gaat ze goed af! Gelijktijdig en op de maat van de muziek, huppelen de twee erop los. Normaal gesproken zou je bij deze bewegingen een schattig meisje met paardenstaartje en strakke legging en topje verwachten.

Deze mariniers laten zien van alle markten thuis te zijn en niet te bang te zijn hun “mannelijkheid” te verliezen door aerobics, lekker roldoorbrekend mannen!
Op de een of andere manier werkt het en krijgen ze de uitzinnige politie groep in beweging. Na wat gehuppel (door ons) naast de maat, begint het aftellen en hoor ik de toeters van het beginsignaal. De rookmachines blazen op volle toeren en ruim 700 blauwe politieshirtjes razen onder het startpoortje door.

Na een korte omweg en over wat strobalen en boomstammen heen springen, komen we aan bij “Toetanchamon steps”. Mud masters Haarlemmermeer staat bekend om deze treden die een Pyramide oplopen, omdat het niet 24 treden zijn, maar ietsje meer. Ik weet van het jaar daarvoor dat je naar boven loopt, dan meteen aan de andere zijde weer omlaag en dat je vervolgens direct nog een keer over “het gras” of de modder omhoog moet. Dus hiermee ben ik niet verrast, in tegenstelling tot een aantal andere collega’s zo te horen…

Ik loop lekker en heb nog niet zo heel veel last van mijn longen, buiten dat het een beetje fris is en dan steken mijn longen altijd een beetje bij het inademen. Na nog wat obstakels, mogen we op 07 Maart een slootje in die diep genoeg is om bij mij tot boven mijn tepels alles nat te maken. Grappig om te zien hoe anderen toch nog proberen om wat verder droog te blijven door op hun tenen te gaan lopen, helaas mislukt het ze.
Als ik het slootje uit klim, hoor ik “Hé sportman!” Een jonge vrouw met een redelijk bekend gezicht roept me. Het duurt even voordat ik haar herken, ze is ongeveer 12 jaar eerder mijn vriendin geweest, maar sindsdien toch echt wel “verandert”. Galant als ik ben geef ik haar een dikke knuffel met mijn drijfnatte kleding, daarna groet ik en loop ik weer verder. Ze kijkt me met door mijn knuffel nat geworden kleding na.

De hele tocht verloopt soepel, omdat ik de 18 km loop, kan ik trainen op hindernissen die ik tot nu toe nog nooit bij mud masters heb gedaan, maar die zeer waarschijnlijk wel in de marathon zitten. Onderweg heb ik veel lol samen met andere deelnemers. Men had een flinke afstand uitgezet waar je met een zandzak op je rug/schouders overheen moest lopen, maar ook dat verliep eigenlijk wel goed.

Langzaam kwam de finish weer in zicht en ik vloog over de laatste hindernissen heen. Toch nog even afremmen bij “The Sizzler”. Het was altijd een leuke obstakel, maar blijkbaar niet leuk genoeg. Tegenwoordig hebben ze smalle gangetjes gemaakt waar je doorheen moet kruipen. Aan die gangetjes hangen een heel aantal draden en op sommigen staat stroom. Dit onderdeel sla ik over. Een beetje stroom vind ik niet erg, maar nu kan ik niet bepalen waar ik de stroom krijg (op mijn rug, op mijn kont) en hoe lang… Want diegene voor mij bepaald of ik moet stoppen of niet. Niet meer leuk, slaan we dus over.

Bij en na de finish, geniet ik van het alcohol vrije biertje en raak aan de praat met de zoveelste bekende. Dit is niet alleen een obstakelrun, maar direct ook een reünie. De eerste “solo” run zit erop en tevens de eerste run van 2015, het beloofd een mooi jaar te worden!

Ik finish in een tijd van 2 uur en 25 minuten. Niet slecht na die barre weken.

Geen opmerkingen: