zondag 13 december 2015

Wie is die mafkees?

Voordat ik je verder ga lastigvallen met mijn verhaal over 11 maanden fysieke en mentale zelf kastijding, zal ik me even voorstellen. Dit is nodig om te begrijpen hoe iemand die te veel rookt (kun je ook te weinig roken?) en iets aan de zware kant begint te worden op het idee komt een “obstakel marathon” te gaan doen.
Als je me ontmoet lijk ik psychisch toch best in orde, maak ik overwegend veel rationele beslissingen en heb ik geen aspiraties om superman te worden. Wellicht hier en daar een narcistisch trekje, maar wie heeft dat nou niet?

Ik ben Joost Verbrugge, werkzaam als docent gevaarbeheersing op de politieacademie in Apeldoorn. Ik heb naast mijn baan een eigen bedrijfje atemisport. Via dit bedrijf kun je me inhuren als docent in verschillende verdedigingssporten, opleidingskundige met specialisatie in social media voor opleidingskundige vraagstukken en als amateurfotograaf.


Vanaf vijfjarige leeftijd heb ik altijd aan sport gedaan en meestal meerdere verschillende sporten tegelijk.
Sporten die ik heb beoefend zijn: Handbal, voetbal, atletiek (800m en 1500m voornamelijk) wildwaterkajakken, judo, jiu-jitsu, sportklimmen, kick-boksen en lange afstanden wandelen. Deze laatste heeft een belangrijke rol voor mijn vertrouwen in eigen capaciteiten gehad.


Vanaf negen jarige leeftijd ben ik met mijn vader gaan trainen voor de “Kennedymars(80km)” in Sittard. Op tienjarige leeftijd volbracht ik deze tocht voor de eerste keer. Vanaf dat moment wandelde ik samen met mijn vader diverse tochten. De langste tocht die ik drie keer heb volbracht is de Mergellandroute (135 km). Ongeveer op 17 jarige leeftijd kwam een einde aan ons wandelavontuur door mijn studie en de behoefte om te stappen.

Het CIOS te Sittard was de studie die ik volgde. Ik bekwaamde me tot judoleraar en jiu-jitsuleraar en allround sportinstructeur. Direct aansluitend kreeg ik een baan bij de Koninklijke Marechaussee als sportinstructeur. Binnen de Marechaussee gaf ik onder andere lessen in aanhouding en zelfverdediging, maar ook in hindernisbanen en touwbanen. Via dit werk viel ik op en maakte de overstap naar de politie.

Na vijf jaar voor de politie te hebben gewerkt als IBT docent, solliciteerde ik bij de politieacademie. Ik werd aangenomen mits ik een HBO diploma ging halen. Hiervoor kreeg ik 8 uur in de week studieverlof. Net genoeg om de dag naar school te kunnen voor de deeltijd opleiding “Opleidingskunde”.


Ik was pas getrouwd, werkte 30 uur in de week voor de politieacademie. Daarnaast zat ik acht uur per week op school en had een zelfstudie belasting van 15 uur tot 20 uur in de week. Ook had ik een eigen bedrijfje waar ik ongeveer 4 uur in de week mee bezig was. Tel de reistijden van en naar werk en/of school daarbij op en je komt uit op ongeveer 70 uur per week. Het geluk kon niet op, want mijn vrouw raakte in verwachting en we hadden ons eerste huis gekocht. De vierjarige studie betekende voor mij: vier jaar niet sporten.

Vanaf mijn 16 de levensjaar tot het begin van mijn studie (ongeveer 32 jaar oud) woog ik altijd 82 of 83 kilo. Het had weinig nut om op de weegschaal te gaan staan, want de uitkomst was altijd hetzelfde. Ik stond dan ook alleen nog maar op zo’n ding bij medische keuringen of een keer om te kijken of het ding het nog wel goed deed.

Na mijn studie, was ik een diploma rijker en trotse vader van de mooiste, grappigste en leukste driejarige dochter die je je maar kunt voorstellen. Ik had wel gemerkt dat mijn “wasbordje” weg was, maar goed… Dat was nog het minste offer die mijn vrouw en ik maakten om mijn studie binnen de afgesproken tijd te halen.

Geen opmerkingen: