"Ready or not... Here i come!" (De start)

De laatste controle van mijn tas: Niks vergeten? Echt alles bij me wat ik mee wil nemen? Mijn vader controleert zijn cameraspullen nog een keer en daarna stappen we de deur uit. In de camper en op weg naar Biddinghuizen. Van de heenweg weet ik niet zoveel meer, volgens mij was het een prettige rit. We kletsten wat en af en toe keerde ik in gedachten. “The nothing box” zoals Mark Gungor het zou noemen. 

We reden de parkeerplaats op en werden helemaal naar de achterzijde gestuurd. Op een evenement waar 14.000 man gaan komen en je ongeveer de eerste bent, betekend dat een eind weg van het startvak. We bedachten snel een smoes dat we de camper niet op gras wilde zetten. Gelukkig trapten de verkeersregelaars erin en wezen ze ons een verhard plekje halverwege het immense parkeerterrein. Later op de ochtend zouden mijn moeder, vrouw en dochtertje van vijf komen. Voor hen zou de camper een uitvalsbasis zijn op het moment dat ik mijn ronde loop. Met een kind van vijf wil je niet te ver heen en weer lopen.

Ik stak nog maar eens een sigaret op terwijl we richting het startvak liepen om mijn startnummer op te halen. Overal om ons heen liepen opgewonden mensen. Vandaag is de dag van Mud Masters, iedereen komt hier naartoe om op eigen niveau een prestatie neer te zetten, lol te beleven, uitdagingen aan te gaan en vooral voor een professioneel modderbad.

Nog steeds half in gedachten liep ik naar de standjes voor de startnummers terwijl mijn vader de eerste foto’s maakte.

De bordjes aan de bovenbalk van de standjes verklappen waar je ongeveer moet zijn voor je startnummer.

Een vriendelijke mevrouw zocht mijn startnummer op en controleerde mijn geboorte datum. 
Er kwam een glimlach om haar mond: “Je hebt precies dezelfde geboorte datum als mijn zoon”. 
Ik bedankte haar voor het startnummer en parkeerde mijn tas ergens op een verhard pad. Het gras was nog nat van de dauw, dus dat was geen verstandige optie.

Even snel een foto maken voor op facebook en instagram en omkleden maar.
Grappig hoe vaak ik naar het toilet moet vlak voor zo’n tocht. Het past ook wel weer bij mij, mijn vrienden en mijn zus lachten vroeger altijd als we gingen stappen om de lading kleingeld die ik mee moest nemen zodat ik vaak genoeg naar de wc kon gaan.
Omkleden, roken en plassen wisselden elkaar af. Dit jaar bleken de marathon mensen een groen hesje aan te moeten trekken, zichtbaar voor iedereen zodat je makkelijker voorrang krijgt bij de hindernissen.

We begaven ons richting de startlijn waar al meerdere sportievelingen bezig waren met de warming-up. Sportieve lichamen razen mij voorbij tijdens hun warming-up. Ik doe wat rekoefeningen en de rest van de warming-up doe ik wel onderweg. De meeste mensen in dit startvak zijn afgetrainde sporters, het “Alpha gehalte” is goed vertegenwoordigd. Ik voel me hier nooit helemaal op mijn plaats: Ik ben niet (meer) volledig afgetraind en ben ook zeker geen Alpha mannetje, al kan ik me voor korte tijd best zo gedragen.

De meeste mensen zijn in groepjes gekomen, ik niet dit is mijn uitdaging die ik op mijn eigen tempo wil volbrengen. Ik weet hoe ik mezelf moet aanpakken, ik weet hoe ik mezelf moet motiveren. Anderen kunnen alleen maar per ongeluk het verkeerde tegen mij zeggen. Ik ben gevoelig voor spraak. Alles wat gezegd wordt komt bij me binnen en categoriseer ik zelf. Met de beste bedoelingen kun je mij de verkeerde aanmoediging geven, waardoor ik geïrriteerd of gedemotiveerd raak. Dat wil ik voorkomen.
Gek eigenlijk, tegen mezelf kan ik alles zeggen en als ik het zwaar heb kraak ik mezelf meestal af om het uiterste uit mezelf te halen, maar een ander kan me bewust of onbewust zo de grond intrappen.

Mijn vader positioneert zich vlak na de startlijn voor een mooie foto, terwijl ik me richting het startvak begeef voor de gezamenlijke warming-up en de opzwepende muziek.

Ik kies voor een plekje achteraan, zodat ik niet te hard mee hoef te doen met de warming-up en direct vanaf het begin de rem erop kan houden. Ik kan niet te snel gaan, want ik heb bijna 500 man voor me die allemaal door een trechter het parcours op moeten komen. 

Ik denk aan mijn voorbereiding die de laatste maanden niet zo lekker is verlopen, ik stel mezelf de vraag of ik wel genoeg in vorm ben. Mentaal is alles prima in orde, de focus is er, de wil om mezelf te pijnigen is er, ik ben kalm genoeg… Fysiek weet ik het niet zeker, maar hoe kan dat ook op je eerste marathon?

Tijdens het aftellen sla ik mezelf een paar keer hard in mijn gezicht en op mijn bovenbenen, ik voel de tintelingen en wordt er zelfs een beetje agressief van. Ik ben er klaar voor!

Daar is het startsein en blazen de rookmachines tijdens de harde muziek op volle toeren. Ik haal een oude motivator van stal en zeg tegen mezelf “Well…. Here goes nothing!” en dan kan ik gaan. Elf maanden voorbereiding moeten er vandaag uitkomen….