De eerste training (11 maanden van te voren)

Ik had voldoende informatie verzameld om een eerste trainingsschema op te stellen. Ook had ik wat contacten gelegd om nog iets meer over voeding te weten te komen. Voor voeding had ik me nog nooit geïnteresseerd want zoals je eerder hebt kunnen lezen, had ik altijd hetzelfde gewicht. Voor mij moet eten lekker zijn en eet ik waar ik zin in heb. Ik ben voorlopig ook nog niet van plan dit aan te gaan passen. Kilo’s gaan er wel vanaf als ik meer ga sporten en misschien iets minder bier drink.

Voeding komt in een later blog ter sprake, nu gaat het over mijn eerste trainingen. Ik besloot om de trainingen langzaam op te bouwen. “De grote kunst is om 11 maanden blessurevrij te blijven” was de tip die bij het opstellen van mijn trainingsschema een rol speelde. Op het CIOS heb ik van alles over trainingsschema’s geleerd en tijdens mijn werk is me regelmatig gevraagd om een trainingsschema te maken. Mijn ervaring is dat een trainingsschema vooral flexibel ingevuld moet kunnen worden.

Ik wordt niet graag in een structuur geduwd, maar heb het wel enigszins nodig om mijn doelen te bereiken. Het werkt voor mij niet om te bepalen dat ik bijvoorbeeld op woensdag en op zondag moet gaan hardlopen. Het werkt voor mij wel als ik stel dat ik twee keer in de week moet gaan hardlopen. Ik wil de flexibiliteit kunnen houden in mijn leven. Mocht ik een keer niet op woensdag kunnen hardlopen en het staat wel in mijn schema, dan heeft dit invloed op mijn humeur. Dus door geen dag en tijd in te vullen, ben ik flexibeler en werkt het wel.

Een week voordat mijn trainingsschema zou beginnen, zat ik in het opleidingscentrum in Ossendrecht voor een cursus. Op een middag waren we wat eerder klaar en besloot ik spontaan om een stukje te gaan hardlopen (dan heb ik de eerste training al gehad). De docent aldaar vertelde me dat als ik het hek van de kazerne uitliep en linksaf zou slaan, dat er een pad om het terrein heen liep en ik dan een kilometer of 7 zou lopen voordat ik weer terug was.

Dit paste precies voor het avondeten en voordat het te donker zou worden om in het bos te lopen. Het voelde heerlijk om te beginnen aan mijn doel. Het was een zachte namiddag en hier en daar lag een plasje modder op het onverharde pad. Na een kilometer of twee, merkte ik dat ik lang niet meer hardgelopen had en dat ik echt weer even moest wennen om niet te snel te willen lopen. Mijn verleden als 800m loper heeft er altijd voor gezorgd dat ik te snel loop en mezelf dan na een paar kilometer “opblaas”.

Ik probeerde een iets rustiger tempo aan te houden en net toen het begon te lukken, hoorde ik een heftig geritsel tussen de struiken aan de binnenkant van het hek (dus op het trainingsterrein). Ik keek die richting uit en zag een struik heftig heen en weer schudden, ineens schoot er een jong hertje in paniek weg uit die struik en al struikelend probeerde hij de controle over zijn pootjes weer te krijgen. Gelukkig lukte het hem, een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik kreeg een warm gevoel van binnen. Wat is het eigenlijk heerlijk om zo in de natuur te bewegen!

Mijn lichaam protesteerde weer omdat het tempo onbewust weer was opgeschroefd. Dit wordt één van mijn grootste uitdagingen tijdens de trainingen en de run. Ik heb het nog nooit voor elkaar gekregen een goed tempo te vinden waarop ik kilometers achter elkaar vol kan houden. Na ongeveer 100m wandelen, kon ik weer een dribbelpasje oppakken.

Veel eerder dan verwacht kwam ik weer bij de ingang van het trainingscentrum aan. Ik besloot om nog een klein stukje door te lopen en daarna om te keren voor een warme douche en een lekkere maaltijd. De eerste echte training zat erop.