In mijn geval ben ik met hardlopen begonnen omdat ik op ieder moment een training wilde kunnen doen. Mijn achterliggende doel is weer fit worden om in de vechtsport te kunnen presteren en om me weer lekker in mijn vel te voelen. Dat maakt hardlopen (voor mij) nog niet leuk.
Ik zag een advertentie voor de Santarun voorbij komen op het universitair sportcentrum in Nijmegen. Ik geef daar les aan de studenten jiu-jitsuvereniging NSJV Zanshin en maakte een aantal leden enthousiast om mee te doen.
Het was op een donderdagavond (koopavond), dus mensen met tassen vol met kerstinkopen keken verwondert op naar de luidkeels gillende kerstmannen en vrouwen die voorbij raasden. Hoewel ik het evenement leuk vond, was ik blij met die pluizige baard in mijn gezicht. Het ademde wat lastiger, maar de kans op herkenning was ook minder groot.
Een dag later hadden twee collega’s en ik onze klassen in laten schrijven voor de jaarlijkse kerstloop van de Nederlandse politie sport bond (NPSB). De sfeer hier was ook gezellig, maar toch heel anders. Deze cross was meteen de Nederlandse kampioenschappen voor de politie, daarbij had ik hier veel meer de rol van docent als de avond ervoor.
Vlak voor de start begon het hard te regenen, er kwamen liters tegelijk op je gevallen. Binnen twee seconden was je drijfnat. Het parcours was een cross door de bossen en over allerlei heuveltjes. Een flinke stevige tien kilometer en dat al redelijk vroeg in mijn trainingsschema.
De cross werd voor mij een zware dobber, waarin ik af en toe echt op mezelf moest vloeken om me vooruit te krijgen.
Na de cross vroeg een student of ik ook meedeed aan de “derde kerstdagloop” in Arnhem. Je kon kiezen uit 7 km, 14km of 21km… Een beetje overmoedig heb ik me ingeschreven voor de 14km. Al vond die student dat ik me eigenlijk voor de 21km moest inschrijven. Ik ging toch een marathon lopen?
Na twee leuke kerstdagen waarin ik me te goed had gedaan aan allerlei lekkernijen, was het derde kerstochtend. Het sneeuwde en in Nederland ontstaat dan altijd meteen grote paniek. Eigenlijk is dat wel apart, het is niet alsof wij nog nooit last van sneeuw hebben gehad ofzo…
Ik hield voor de zekerheid internet maar in de gaten. Eigenlijk zou ik een afgelasting niet eens zo heel erg vinden dacht ik nog… Ik betrapte mezelf op de negatieve gedachte en wist mezelf helemaal gemotiveerd te krijgen voor de run!
Op het moment dat ik er helemaal klaar voor was, las ik dit bericht:
Ik was woedend! Dat kleine beetje sneeuw en gelijk reageren we weer Nederlands! Ik kleedde me toch om en deelde aan mijn vrouw mee dat ik dan zelf maar ging hardlopen. De hond mocht niet mee, want in de sneeuw trekt ze me onderuit als ik hardloop terwijl net een interessante brommer passeert.
Ik begon te lopen en merkte dat het goed ging, ik plakte er nog een rondje aan vast en nog een rondje en toen nog maar een rondje.. Op het overzichtskaartje van runtastic was een soort klavertje 4 te zien. Zonder echte verzuring en uit pure nijd dat de run was afgelast, liep ik 14,68 km door de sneeuw. Ik weet bijna niks meer van de loop te herinneren, behalve het bevrijdende gevoel. Ik had waarschijnlijk nog wel verder kunnen lopen, niks maakte me uit en dat terwijl de maand december tot nu toe echt een “trainingshel” geweest was.
Maar was dit nou die bekende "flow"? Of was dit toch gewoon een woede uitbarsting?
Een dag later hadden twee collega’s en ik onze klassen in laten schrijven voor de jaarlijkse kerstloop van de Nederlandse politie sport bond (NPSB). De sfeer hier was ook gezellig, maar toch heel anders. Deze cross was meteen de Nederlandse kampioenschappen voor de politie, daarbij had ik hier veel meer de rol van docent als de avond ervoor.
De cross werd voor mij een zware dobber, waarin ik af en toe echt op mezelf moest vloeken om me vooruit te krijgen.
Na de cross vroeg een student of ik ook meedeed aan de “derde kerstdagloop” in Arnhem. Je kon kiezen uit 7 km, 14km of 21km… Een beetje overmoedig heb ik me ingeschreven voor de 14km. Al vond die student dat ik me eigenlijk voor de 21km moest inschrijven. Ik ging toch een marathon lopen?
Na twee leuke kerstdagen waarin ik me te goed had gedaan aan allerlei lekkernijen, was het derde kerstochtend. Het sneeuwde en in Nederland ontstaat dan altijd meteen grote paniek. Eigenlijk is dat wel apart, het is niet alsof wij nog nooit last van sneeuw hebben gehad ofzo…
Ik hield voor de zekerheid internet maar in de gaten. Eigenlijk zou ik een afgelasting niet eens zo heel erg vinden dacht ik nog… Ik betrapte mezelf op de negatieve gedachte en wist mezelf helemaal gemotiveerd te krijgen voor de run!
Op het moment dat ik er helemaal klaar voor was, las ik dit bericht:
Ik was woedend! Dat kleine beetje sneeuw en gelijk reageren we weer Nederlands! Ik kleedde me toch om en deelde aan mijn vrouw mee dat ik dan zelf maar ging hardlopen. De hond mocht niet mee, want in de sneeuw trekt ze me onderuit als ik hardloop terwijl net een interessante brommer passeert.
Ik begon te lopen en merkte dat het goed ging, ik plakte er nog een rondje aan vast en nog een rondje en toen nog maar een rondje.. Op het overzichtskaartje van runtastic was een soort klavertje 4 te zien. Zonder echte verzuring en uit pure nijd dat de run was afgelast, liep ik 14,68 km door de sneeuw. Ik weet bijna niks meer van de loop te herinneren, behalve het bevrijdende gevoel. Ik had waarschijnlijk nog wel verder kunnen lopen, niks maakte me uit en dat terwijl de maand december tot nu toe echt een “trainingshel” geweest was.
Maar was dit nou die bekende "flow"? Of was dit toch gewoon een woede uitbarsting?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten