Het gaat niet vanzelf... (10 maanden van te voren)

De eerste maand ging het trainen zo gemakkelijk… Dat is nu wel anders, de kou is in het land en de afstanden die ik van mezelf moet lopen worden groter. Ik heb wel eens gelezen van “de runners high”, maar die is echt ver te zoeken. Het is gewoon ploeteren, balen en door de pijn heen leren lopen.

Niks werkt mee, mijn spieren niet, mijn adem niet en ik kleed me de ene keer te warm en de volgende keer te koud. Vanaf het moment dat het is gaan vriezen is het juist aankleden wel een “dingetje” geworden.  Ik blijk veel warmte af te staan tijdens het sporten en als dat niet weg kan door te veel lagen kleding dan protesteert mijn hele lichaam tegen het hardlopen.

Kleed ik me echter te koud, dan loop ik te hard en protesteert mijn lichaam na een paar kilometer tegen het tempo (en dus tegen het hardlopen).

De eerste keer dat ik in de vrieskou ging lopen, maakte ik de fout om een muts op te doen. Na twee kilometer dacht ik dat mijn hoofd ontplofte van de hitte, terwijl ik het op andere plekken steenkoud had. Zo merkte ik bijvoorbeeld dat mijn buik altijd koud is na een paar kilometer. Logisch, want het bloed in mijn lichaam is tijdens hardlopen op andere plekken natuurlijk noodzakelijker en dus is er minder doorbloeding in mijn buik en wordt deze sneller koud.
Tijdens deze keer hardlopen bleek het ook vlak onder mijn buik erg koud te zijn… Ik voelde steken van de kou aan mijn geslachtsdeel en dat terwijl mijn hoofd ontplofte van de hitte.

De muts ging af en ik stopte hem in mijn strakke hardloopbroek, voor mijn geslachtsdeel. Dit bleek een goede oplossing, want de warmte in mijn lichaam bleek nu beter verdeeld. Ik hoopte dan ook op toevallige passanten (het liefste vrouwelijk), want iedere keer als ik naar beneden keek werd ik trots op de imposante bobbel in mijn broek.
Jammer genoeg bleek niemand in de stemming om in deze kou door de motregen tussen akkers door te gaan lopen.

Behalve de kou, moest ik met nog wat andere uitdagingen om leren gaan. Zo bleek ik oprispingen te krijgen als ik van te voren melk had gedronken, of krampen in mijn maag als ik te zwaar had gegeten.
Ook het tempo was nog steeds een uitdaging. Ik merkte dat de eerste twee kilometer een voorspelling waren voor het verloop van de rest van de training. Als ik in de eerste kilometers te hard liep, merkte ik dat na een kilometer of vijf tot zes. Ik kreeg dan bezoek van “de man met de hamer” en die was hardnekkig.

Mijn ideale tempo vinden bleek nog niet zo makkelijk. Om een beetje grip te krijgen op welk tempo nu goed is, nam ik mijn telefoon mee en installeerde de app “runtastic”. Waarom specifiek deze? Geen idee, er zijn een aantal apps met dezelfde functionaliteiten.
Hieruit leerde ik dat mijn gemiddelde tempo rond de 5 minuten en 21 seconden ligt (meerdere trainingen gaven hetzelfde gemiddelde). Maar als ik naar de verschillende kilometers keek, dan varieerden die tussen de 4:51 tot 5:32 p/km.

Laika, onze herdershond vond dit allemaal aanstellerij. Ze kreeg eindelijk de aandacht die ze nodig had en kon lekker haar energie kwijt. Zwaar hijgend hing ze iedere keer in haar halsband, want het is best nog wel een klus om je baasje achter je aan mee te slepen en hem harder te laten lopen als hij wilt.

De eerste kilometer moest ik haar steeds afremmen omdat ik me anders kapot loop en we na een kilometer pas ver genoeg uit de bewoonde wereld zijn om haar los te laten. Laika heeft namelijk de hobby andere honden aan te vallen (ze is zelf een paar keer te veel gebeten en dit is haar antwoord). Bij gebrek aan honden zijn scooters, motoren en brommers ook een leuk doelwit en heel af en toe een tegemoet komende hardloper of bal. Voor mij betekend dit dat ik altijd scherp moet zijn en Laika weer tijdig aan de lijn moet doen. Het is leuk om een hardloop maatje te hebben, maar ik wil geen ongelukken.

Een notitie van mij na een training:
“Pffff Ongeveer alles zat tegen. Te zwaar ontbeten, (brinta is te zwaar, ook al is het 2 uur van te voren gegeten. Iedere keer ligt het als een steen op mijn maag.) Laika wilde te graag, de telefoonhouder liet steeds los, mijn kop stond er niet naar…. Zoals ik zei: Pffff”

Die geweldige “runners high” waarover ik heb gelezen, waarin het lijkt alsof alles vanzelf gaat, waarin het lijkt alsof je de hele wereld aan kan… Die is voor mij nog niet weggelegd, als ik hem al ooit ga vinden.