Het is dan geen obstakel run, maar wel een gelegenheid dicht in de buurt waarin ik kan trainen om mijn eigen tempo te behouden, terwijl allerlei pluimage je inhaalt, of door jou ingehaald wordt. De startnummers ophalen en de kleedruimten zijn in de Eusebius kerk en dit zorgt al voor een aparte sfeer.
Zoals gebruikelijk ben ik lekker vroeg om alvast sfeer op te snuiven en te bekijken hoe alles rond start en finish in elkaar zit.
16 km achter elkaar lopen… Je zou zeggen dat het een eitje is voor iemand die twee weken later een marathon gaat lopen. Ik ben er nog niet zo heel zeker van dat het een eitje is. Zo gigantisch veel heb ik de laatste tijd nou ook weer niet getraind. De lichte liesblessure heeft me bezig gehouden en vooral de laatste twee maanden merkte ik ook een lichte dip in mijn trainingsmotivatie.
Elf maanden ergens naartoe trainen en gemotiveerd blijven is toch wel een dingetje. Maar het is nog maar even! Ik weet dan ook zeker dat ik deze run uitloop, de vraag is alleen… hoe?
Het hele marktplein staat ondertussen vol mensen in hardloopkleding en door de speakers schallen een paar stemmen die moeilijk te verstaan zijn. Ik kies positie ergens achterin mijn geschatte tijdvak zodat ik naar mensen toe kan lopen.
De start is druk en heel langzaam komt de mensenmassa in beweging. Het gepiep van de tijdregistratie wordt steeds luider als ik dichter bij de startstreep kom. Eindelijk ren ik de winkelstraat in en sla linksaf de grote winkelstraat in.
Op sommige plekken hoor ik mijn naam roepen, ik kijk die kant op, maar herken niemand. Verdorie, fijn zo’n startnummer op voornaam…
Ik loop in mijn eigen stad en heb hier heel veel bekenden, niet kijken is geen optie. Je zult maar eens iemand niet groeten.
We lopen over de “nieuwe brug” zoals die hier genoemd wordt, officieel heet hij de “Nelson Mandela brug” en zo vreselijk nieuw is hij echt niet. Daarna slaan we linksaf om over de dijk het stuk te lopen dat we op het einde van de route nog een keer moeten lopen.
Het weer is lekker en ondanks de drukte is het best goed te lopen. Even later gaan we voor de eerste keer over de John Frost brug en duiken de stad weer in.
In de stad maken we een heel aantal slingertjes door staten en steegjes, dit stuk van de route is volgens mij echt gekozen om de afstand vol te krijgen. Dat vind ik wel jammer, maar je zult wel moeten als je met zo’n mensenmassa werkt en het rondje dat je uitzet is net niet ruim genoeg.
Na de tweede keer door de stad en over de Nelson Mandela brug is er een drankpost waarna we Mijnerswijk in gaan. Bij de drankpost besluit ik een flacon sportvoeding naar binnen te werken. Langzaam begin ik te voelen hoe mijn spieren gaan protesteren op het gekozen tempo.
Daarna loop ik weer door in het ondertussen goed uit elkaar getrokken deelnemersveld. Pas nu, na zo’n negen km is de indeling bijna rond. Ik wordt minder vaak ingehaald en haal zelf ook steeds minder mensen in. Dit groepje lopers rondom mij loopt ongeveer hetzelfde tempo. Best lang eigenlijk… dat hier negen kilometer voor nodig is.
Als je eenmaal toegeeft aan het wandelen, dan is het steeds moeilijker om weer te gaan hardlopen. Het is voor mij ondertussen een zeer bekend mentaal gevecht.
Precies na een uur en anderhalve minuut passeer ik de 11 kilometer. Mijn tempo is er in de training niet veel op vooruit gegaan, maar ik kan het blijkbaar wel een stuk langer volhouden. Toch heeft de massastart en het grote deelnemersveld zijn tol weer geëist. Ik zou nu onderhand toch vanaf het begin mijn eigen tempo moeten kunnen aanhouden? In de massa ga ik toch stiekem een sneller tempo lopen en daar betaal ik nu de prijs voor.
Vanaf het bordje 12 kilometer kan ik me herpakken en kan ik weer een vast tempo blijven lopen. Het laatste stuk over de dijk tussen de twee bruggen komt eraan. Er hangt een groot spandoek waarop duidelijk te lezen is: U wordt nu op de foto gezet door…. En de internetsite erbij. Ik weet nog dat ik dacht: Dat is een makkelijk te onthouden naam! Meestal ben ik ook goed in het onthouden van namen, maar blijkbaar niet tijdens inspanning…
De John Frost brug voelt aan als een verlossing, nog even en dan zit het er weer op. Nog een paar kleine slingers door de straten van Arnhem en dan mag ik over de finish.
De finish is groots opgezet en het is leuk hier binnen te komen. Direct daarna krijg je een medaille om je nek gehangen en een klein blikje Bavaria 0.0 in je handen geduwd door een charmante dame.
Op het moment dat ik het blikje opdrink, voelen mijn benen aan alsof ze in de fik staan. Alles staat strak, trilt en wilt ontploffen.
Dat belooft wat voor de marathon! Ben ik er wel helemaal fysiek klaar voor? Ik heb nog een week om te trainen, daarna moet ik een oefening draaien en dan is het zover. Dat is nog maar weinig tijd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten