Jambo struisvogel (juli 2015)

Eén keer in de zoveel tijd, heb ik de kans om naar mijn zus in Kenya te gaan. Ze woont daar met mijn zwager in een mooie vallei en samen jagen ze hun dromen na. Voor zover ik dat vanaf hier mee kan maken, lukt alles aardig. Ze hebben goede banen, wonen op een super mooie plek en hebben genoeg vrienden en bekenden om zich heen om zich daar thuis te voelen.
Hun droom is sinds kort nog completer geworden door de adoptie van mijn nichtje Mia. De adoptie bleek een proces van jaren en is nog steeds niet volledig afgerond. Mia woont nu (2016) al meer dan een jaar bij hun, maar ze heeft nog steeds geen eigen paspoort.

De laatste keer dat ik in Kenya was, was op hun bruiloft, vlak na de geboorte van Lotte. Nu, 5 jaar later gaan Wendy en Lotte ook mee. Een dure onderneming met zijn drieën en zeker in de zomervakantie. Maar ja, Lotte zit ondertussen op school dus op een ander moment gaan is onmogelijk en na veel rekenen, passen en meten, moet het financieel toch gaan lukken.

Mijn sportspullen zitten in de tas en ik ben zeker van plan een paar keer te gaan hardlopen. Ook neem ik een lange lijst krachtoefeningen mee en heb me voorgenomen veel meer te doen als dat ik uiteindelijk daar zal uitvoeren.

De vakantie is heerlijk en ik geniet van ieder moment. Lotte is direct dol op haar kleine nichtje en de twee staan op de eerste dag al hand in hand springend op een trampoline bij een restaurantje waar wij lunchen.

Na een paar dagen bij mijn zus thuis vertoeven, gaan we naar Bisil, een hoger gelegen plaatsje (2100 m) vlak bij de grens met Tanzania. De natuur is hier ongerepter en grilliger, maar vooral een stuk stoffiger. We komen aan op een farm met een gigantische lap grond. Het is zo groot, dat mensen op verschillende plekken huizen hebben gebouwd en dat je toch geen enkele last van elkaar hebt en elkaars huizen niet ziet.
Op deze plek lopen struisvogels, wilde zwijntjes, giraffen, apen, luipaarden etc. etc. Het is hier lekker warm en we vullen de eerste dag dan ook met spelen in het zwembad en een lekkere BBQ.

De volgende dag gaat mijn sporttenue aan. Ik heb mijn zwager gevraagd of hij een paar foto’s wilt maken. Behalve dat ik ze zelf heel graag wil hebben, heeft Strong viking voor het tweede jaar een fotowedstrijd opgezet. Degene met de mooiste vakantie foto in een t-shirt van Strong Viking, krijgt een gratis startbewijs. Vorig jaar zag ik een bonte stoet aan foto’s voorbij komen, waar bijna niemand sportend op stond, terwijl het daar juist in mijn ogen om draait.
Mijn plan is om al hardlopend op de foto te komen terwijl wilde dieren op de voorgrond of achtergrond van de foto staan. Eddy (mijn zwager) bespreekt met me waar hij ongeveer zal gaan staan, omdat daar de grootste kans is om veel wild tegen te komen.

Terwijl ik de ene kant op loop, vertrekt hij de andere kant op. Na tweehonderd meter hoor ik paniekerig geruis in de struiken van een groot dier. Het blijkt een familie wilde zwijntjes te zijn. In kenia beter bekend als “Kenian Antennes” omdat hun staartje recht omhoog staat (antenne) als ze beginnen te rennen. Hier in nederland kennen we het soort zwijntje uit “the lion king” Pumba genaamd. Weer honderd meter verder steekt er een horde Gazelles voor me de weg over. Met grote sprongen zijn ze razend snel, door hun lange zweefmoment lijkt het net alsof ze in de lucht steeds even stil hangen. Wat is het fantastisch hier! Ik draai een bocht om en loop op 3 meter afstand langs een enorme struisvogel die daar een beetje staat te chillen. Hij is helemaal niet onder de indruk van mij en blijft rustig staan.
We hebben nu al drie unieke fotomomenten misgelopen en ik heb nog niet eens een kilometer gelopen. Wat is dit geweldig!

Iedere paar meter hoor ik opnieuw geritsel en paniekerige bewegingen. De beesten schrikken blijkbaar van het ritme van mijn schoenen en mijn zware ademhaling. Op 2100 m hoogte lopen bij een temperatuur van 25 – 30 graden is toch wel anders als wat ik gewend ben. Jammer genoeg duurt mijn vakantie te kort om echt als hoogte stage aangemerkt te worden. Maar hoe geweldig kan hardlopen zijn?
20 meter voor me aan de linker zijde schrikt een giraffe op. Hij rent zandpad op waarop ik loop, lijkt zich even te bedenken, maar steekt het dan toch over.
Aan mijn linker zijde heb ik een enorm grote vlakte met veel struiken en hoge grassoorten, aan mijn rechter kant heb ik een dichter begroeid bosgebied met veel meer bomen. Alle dieren die mij horen aankomen, lijken te kiezen om naar het bosgebied te vluchten, terwijl ze op de vlakte veel sneller weg zouden kunnen komen. Blijkbaar hebben ze meer vertrouwen in de beschutting van de bomen.

Iets verderop staat Eddy met zijn auto geparkeerd en natuurlijk is er nu op deze plek geen wild beest meer te bekennen… Kort vertel ik hem waar ik net allemaal langs ben gekomen. We besluiten het een stuk verderop nog een keer te proberen. Ik loop verder en houd toch stiekem de bomen in de gaten of ik nergens een staart zie bungelen. Gisteren heb ik het hol van een luipaard gezien en hier en daar ook zijn uitwerpselen. Het beest zal banger voor mij zijn als ik voor hem, maar je weet maar nooit als ik hem per ongeluk tegen kom en hij valt mij aan. ..

Een paar brutale aapjes lopen vlak voor mij uit en spelen met elkaar. Ondanks dat het er onbezorgd uit ziet, houden ze net voldoende afstand van mij. Weer iets verderop staat Eddy, geen beest in de buurt… Hij geeft aan dat hij aan de rechter zijde een horde gazelles heeft gezien. Zo’n 30 m van de weg af, is een hek die het gebied van de farm begrenst. Het plan is dat hij iets verderop gaat staan, ik langs het hek ga lopen en de gazelles richting de vlakte drijf. Op die manier krijgt Eddy misschien de kans om mij samen met de gazelles op de foto te krijgen.

Rechts naast mij zie je ze nog staan giechelen...

De poging lukt half,  de beesten staan als kleine puntjes op de foto. Ondertussen vermoeid door de omstandigheden waarin ik loop, moet ik toch wel een beetje lachen om mijn idiote idee. Hoe kom je nou op een foto met echt wild wat als instinct heeft te vluchten voor alles wat je niet vertrouwd?
Eddy maakt een paar mooie foto’s van mij en de omgeving en rijd weer een eind door. We hebben beiden het idee opgegeven.

Plotseling zie ik hem een stuk verderop op de rem trappen en toch weer uitstappen. Een struisvogel loopt ongeveer 10 m van het pad af op de vlakte. Ik wijk van het pad af en probeer de struisvogel te verleiden richting de weg te gaan. Helaas is het op dit stuk zo dat direct aan de rechterkant van de weg de omheining van de farm loopt. De struisvogel kiest er dus voor nog verder de vlakte op te lopen. Vervolgens krijg je een tafereel waarbij Eddy al rennend op zijn slippers, met een camera in zijn handen aan de ene kant probeert de struisvogel in te sluiten en ik probeer direct achter de struisvogel in beeld te komen. De struisvogel vind het blijkbaar wel een leuk spelletje, want iedere keer loopt hij 10 meter weg en gaat daarna weer stilstaan. Het lukt ons niet om deze foto gemaakt te krijgen.

Vermoeid keer ik terug naar de weg en loop door. Bij de volgende t-splitsing linksaf slaan en dan ben ik weer bij onze vakantie woning, rechtdoor kan ik nog een stukje verlengen en via een droge rivierbedding weer terug lopen naar het huisje. Ik besluit op karakter de laatste optie te doen, hoewel ik weet dat dit betekend dat ik door veel mul zand moet lopen en nog een paar stevige klimmen tegen kom.

Ik moet een klein stukje door struiken en langs bomen om in de rivier bedding te komen. Natuurlijk, er is geen camera en dus stuiven er weer allerlei hertjes, dikdik’s en gazelles vlak voor mijn voeten weg. In de rivierbedding loop ik over mul zand, berg op, met af en toe een rotspartij waardoor ik weer even grip krijg. De bedding ligt ook vol met allerlei uitwerpselen van verschillende dieren. Ik loop langs het luipaarden hol wat een paar meter hogerop ligt. Gelukkig is er geen teken van leven.

Uitgeput kom ik aan bij de rest van de familie, de adrenaline spuit nog uit mijn oren…. Wat was dit ge-wel-dig hardlopen! Misschien doe ik morgen nog wel een rondje.