Het was al minstens 12 jaar geleden dat ik voor het laatst de verjaardag van mijn zus heb kunnen vieren en wellicht nog verder terug. Dus mijn verontschuldigingen voor mijn zangkwaliteiten, maar het moest er even uit…
Blijkbaar vonden ze mijn gezang mooi, want langzaam kwam een hele club het weiland op gestruind om daar lekker te grazen. In de verte liepen een paar giraffen langs het meer…
Ik had mijn sportkleren meegenomen om terug te lopen en Eddy en ik zagen een tweede kans om foto’s te maken.
Na een overheerlijke lunch, uitbuiken en samen met de kinderen op de foto met wat zebra’s, besloot ik me om te kleden. We zouden eerst hier in het weiland wat uitproberen, Eddy linksaf, ik rechtsaf en dan langzaam naar elkaar toe werken.
Ondanks dat de beesten steeds een korte draf inzetten lukte dit aardig. Nu nog die Giraffen op de foto… Er stonden vier mooie exemplaren redelijk dicht in de buurt. Eddy zorgde dat hij in lijn met mij en de giraffen kwam en ik zette het op een hollen. De beesten draafden rustig weg. Ik versnelde om nog wat dichterbij te komen, maar de giraffen hadden een paar versnellingen meer.
Ik had mijn sportkleren meegenomen om terug te lopen en Eddy en ik zagen een tweede kans om foto’s te maken.
Ondanks dat de beesten steeds een korte draf inzetten lukte dit aardig. Nu nog die Giraffen op de foto… Er stonden vier mooie exemplaren redelijk dicht in de buurt. Eddy zorgde dat hij in lijn met mij en de giraffen kwam en ik zette het op een hollen. De beesten draafden rustig weg. Ik versnelde om nog wat dichterbij te komen, maar de giraffen hadden een paar versnellingen meer.
Opeens hoorde ik vanuit de bosjes iemand geërgerd naar me roepen. Ik keek en zag een groepje mensen staan met camera’s met hele grote lenzen op driepoten.
Ineens besefte ik wat ik eigenlijk deed… Een beetje het wild opjagen voor de lol, voor een stomme foto…
Dat is toch niet hoe je met de natuur omgaat? Ik besloot te stoppen en mijn tocht richting het huis van Lieke en Eddy te beginnen. Ik vertelde Eddy mijn plannen en op dat moment zagen we dat hele kudde zebra’s op het veld ook had besloten te vluchten en een veilig heenkomen te vinden tussen de begroeiing.
Een mooi gezicht als zoveel zebra’s ineens in galop wegrennen. Ik groette Eddy en zette koers richting hun huis.
Even verderop stonden een paar Kenianen die een busje vol toeristen afzetten bij de rand van het meer, vlak bij twee giraffen. De telefoons en i-pads vlogen uit de tassen om de beesten te fotograferen die precies op het pad stonden waar ik langs moest.
Eén van de Kenianen wees me aan en ik begreep hem meteen (Kijk uit! Want dit is mijn broodwinning!). Ik ging van het pad af en rende door de begroeiing met een grote boog om de toeristen en Giraffes heen, zodat ze ongestoord verder konden gaan.
De vlakte en het meer gingen nu een stukje verder van de doorgaande weg af en het werd rustiger. Ik was weer alleen in de natuur van Kenia tussen de paar “waterbucks” die rustig lagen te grazen en verbaasd keken naar die drukte maker met die rode kop.
Het meer kwam wat dichter bij het kleine zandpad waar ik op liep en de begroeiing langs de rand van de vlakte. Ik liep vlak langs struiken aan mijn rechterzijde en had het meer aan mijn linkerhand. Ineens hielden de struiken op en kwam er aan de rechterkant een groter stuk weiland. Ik keek op 5 meter afstand recht in een stuk of 30 paar ogen.
Ogen van een kudde buffels. Overal in Kenya kom je waarschuwingsborden tegen voor buffels. Als we ergens liepen waar het onoverzichtelijk was, waarschuwde Eddy ook altijd dat we uit moesten kijken voor buffels. De dieren schijnen onvoorspelbaar te zijn in hun gedrag en redelijk dodelijk te zijn als ze aanvallen.
In een flits bedacht ik dat ik gewoon moest doorlopen en langzaam een stukje dichter naar de waterrand moest verplaatsen om de buffels te tonen dat ik juist van ze vandaan liep, zonder te vluchten. Ik wilde geen paniek reactie tonen. Het aankijken van de beesten leek me ook niet verstandig, omdat dit bedreigend over kan komen. Toch kon ik het niet laten af en toe een blik te werpen, je wilt het toch wel weten als er een buffeltje achter je aan komt. Het enige wat ik dan zag waren verbaasde grazende buffelkoppen.
Het is echt geweldig om in zo’n omgeving te lopen, maar ik kan je vertellen dat een constant tempo aanhouden voor mij in ieder geval een onmogelijkheid is gebleken.
Ik kwam bij het huis van mijn zus aan en daar was de rest van de familie ook zojuist gearriveerd. Omdat het hardlopen slechts een paar kilometer betrof, besloot ik wat krachtoefeningen in de tuin te doen terwijl Lotte en Mia lekker op de trampoline stonden te spelen.
Op die manier werd ik ineens het entertainement systeem van een vijf jarig en een twee jarig meisje. Ze kwamen naast me liggen en deden ook een soort van sit-ups. Daarna draaiden ze zich tegelijk met mij om en beide hoofdjes draaiden mijn richting op om te kijken wat de volgende oefening was. De push-ups waren nog wat moeilijk na te doen, maar wat heb ik de pogingen gewaardeerd.
Even later vertelde Wendy dat ze doodsangsten had uitgestaan op Sanctuary farm. Lotte bleek midden op het grasveld te staan op het moment dat de kudde zebra’s zijn galop inzette. Het is nog steeds een wonder hoe alle zebra’s Lotte hebben ontweken, want ze stond dus ook midden in de vluchtende kudde.
En dat allemaal voor een paar sportfoto’s met wilde beesten op de achtergrond. Ik ben ontzettend blij met de foto’s, maar ik had een hele dure prijs kunnen betalen.
Dat is toch niet hoe je met de natuur omgaat? Ik besloot te stoppen en mijn tocht richting het huis van Lieke en Eddy te beginnen. Ik vertelde Eddy mijn plannen en op dat moment zagen we dat hele kudde zebra’s op het veld ook had besloten te vluchten en een veilig heenkomen te vinden tussen de begroeiing.
Een mooi gezicht als zoveel zebra’s ineens in galop wegrennen. Ik groette Eddy en zette koers richting hun huis.
Even verderop stonden een paar Kenianen die een busje vol toeristen afzetten bij de rand van het meer, vlak bij twee giraffen. De telefoons en i-pads vlogen uit de tassen om de beesten te fotograferen die precies op het pad stonden waar ik langs moest.
Eén van de Kenianen wees me aan en ik begreep hem meteen (Kijk uit! Want dit is mijn broodwinning!). Ik ging van het pad af en rende door de begroeiing met een grote boog om de toeristen en Giraffes heen, zodat ze ongestoord verder konden gaan.
De vlakte en het meer gingen nu een stukje verder van de doorgaande weg af en het werd rustiger. Ik was weer alleen in de natuur van Kenia tussen de paar “waterbucks” die rustig lagen te grazen en verbaasd keken naar die drukte maker met die rode kop.
Het meer kwam wat dichter bij het kleine zandpad waar ik op liep en de begroeiing langs de rand van de vlakte. Ik liep vlak langs struiken aan mijn rechterzijde en had het meer aan mijn linkerhand. Ineens hielden de struiken op en kwam er aan de rechterkant een groter stuk weiland. Ik keek op 5 meter afstand recht in een stuk of 30 paar ogen.
In een flits bedacht ik dat ik gewoon moest doorlopen en langzaam een stukje dichter naar de waterrand moest verplaatsen om de buffels te tonen dat ik juist van ze vandaan liep, zonder te vluchten. Ik wilde geen paniek reactie tonen. Het aankijken van de beesten leek me ook niet verstandig, omdat dit bedreigend over kan komen. Toch kon ik het niet laten af en toe een blik te werpen, je wilt het toch wel weten als er een buffeltje achter je aan komt. Het enige wat ik dan zag waren verbaasde grazende buffelkoppen.
Het is echt geweldig om in zo’n omgeving te lopen, maar ik kan je vertellen dat een constant tempo aanhouden voor mij in ieder geval een onmogelijkheid is gebleken.
Ik kwam bij het huis van mijn zus aan en daar was de rest van de familie ook zojuist gearriveerd. Omdat het hardlopen slechts een paar kilometer betrof, besloot ik wat krachtoefeningen in de tuin te doen terwijl Lotte en Mia lekker op de trampoline stonden te spelen.
Op die manier werd ik ineens het entertainement systeem van een vijf jarig en een twee jarig meisje. Ze kwamen naast me liggen en deden ook een soort van sit-ups. Daarna draaiden ze zich tegelijk met mij om en beide hoofdjes draaiden mijn richting op om te kijken wat de volgende oefening was. De push-ups waren nog wat moeilijk na te doen, maar wat heb ik de pogingen gewaardeerd.
Even later vertelde Wendy dat ze doodsangsten had uitgestaan op Sanctuary farm. Lotte bleek midden op het grasveld te staan op het moment dat de kudde zebra’s zijn galop inzette. Het is nog steeds een wonder hoe alle zebra’s Lotte hebben ontweken, want ze stond dus ook midden in de vluchtende kudde.
En dat allemaal voor een paar sportfoto’s met wilde beesten op de achtergrond. Ik ben ontzettend blij met de foto’s, maar ik had een hele dure prijs kunnen betalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten