De finish (marathon, 37 t/m 42 km)

In het vorige blog heb je kunnen lezen hoe belangrijk energiemanagement is voor het leveren van een flinke prestatie. Niet voor niets had ik de vrijdag voorafgaand aan de marathon vrij gevraagd. 

Ik werk 4 keer 9 uur en heb donderdag standaard vrij. Omdat ik een 38 uur contract heb, betekend dit dat ik een keer in de maand op donderdag wel moet werken. Maar dat zal vast niet de donderdag voor de marathon zijn toch?

De planning bleek een nog grotere verrassing voor me in petto te hebben. Ik werd in de week voorafgaand aan de marathon gepland op een landelijke oefening, waarbij de studenten onder verzwarende omstandigheden moeten werken. Dit betekend dat zowel de studenten als de docenten weinig slaap krijgen en continue bezig zijn. Ik stond natuurlijk ook de donderdag op deze oefening gepland. Vanachter een planningscomputer, heb je dan niet door dat een oefening niet om 17.00 uur stopt, maar gerust doorgaat tot 23.00 uur of nog later.
Een belletje met de oefenleiding bevestigde mijn vermoeden. Ik legde mijn situatie uit en kreeg de mogelijkheid om vanaf 17.00 uur de oefening te verlaten en terug naar huis te rijden (bijna 2 uur terugweg).

Dat betekende dat ik nog net op tijd Op de universiteit in Nijmegen kon zijn om daar de jiu-jitsu les te geven die ik altijd op donderdagavond geef vanuit mijn eigen bedrijfje. Ik hoefde dus geen vervanging te regelen.
De oefening zorgde ervoor dat ik op donderdagavond om 17.00 uur al 56 uur gewerkt had (en een heenreis van 2 uur). Ik stapte in mijn auto, reed de snelweg op en probeerde zoveel mogelijk de avondspits te ontwijken zodat ik op tijd zou zijn voor de jiu-jitsu les. Het lukte me, doordat ik nergens stopte en twee gevulde koeken En een banaan als avondeten beschouwde.

Om 21.36 uur wandelde ik mijn huis binnen, gooide mijn spullen in de wasmachine, liet de hond uit en rond 23.00 uur plofte ik naast mijn vrouw in bed. Als dit geen optimale voorbereiding is, weet ik het ook niet meer....

Stipt om 06.15 uur sprong Lotte met opgetrokken knietjes op mijn buik. Papaaaa! Je bent er weer! Heerlijk om wakker te worden en direct in het stralende gezichtje van je dochtertje te kijken! Maar die knietjes in mijn buik... Dat hoeft dan weer net niet.
Mijn rustdag is begonnen, tegen het einde van de middag komen mijn ouders, ze slapen bij ons omdat dit dichter bij het evenement is. “Ben je er klaar voor?” stuurde mijn vader in een what’sapp bericht. “Mentaal absoluut, maar fysiek weet ik het niet zeker... Maar dat zal wel goed komen.” Stuurde ik terug.

De rest van de dag gebruikte ik om mijn tas in te pakken en een beetje tot rust te komen. De energiemanagement moet maar versneld plaats vinden! Mijn beleving op de ochtend van de marathon heb ik al eerder beschreven.

De marathon

 Wellicht heeft de afgelopen week ervoor gezorgd dat ik nu zo’n genadeloze tik heb gehad, misschien is ook gewoon de fysieke voorbereiding nog niet compleet geweest. Hoe dan ook, nog 5 kilometer en dan heb ik mijn doel bereikt. Dat voelt erg goed en ik “zweef” even een stukje over het parcours. Toch ben ik nog niet volledig van mijn dip af, want op 38 kilometer voelen mijn ledematen aan als lood. Het laatste stukje Joost! Niet zeuren! 

Er komt een wand aan die een stukje schuin staat, maar dan net de verkeerde kant op. Zodat de bovenkant dichterbij is als de onderkant en je dus niet lekker tegen de wand aan kan klimmen. De vorige rondjes was dit niet zo’n probleem, maar nu vraag ik me af of ik hier nog de kracht voor heb.

Gelukkig zie ik twee vrouwen zich voorbereiden elkaar over de wand te helpen. Een deelnemende man staat erbij te kijken hoe ze dit gaan doen. Ik vraag dus aan de man of hij mij even “een voetje wilt geven” omdat ik het in mijn eentje niet meer red. De man kijkt me verbaasd aan en begint te lachen (eikel). Een van de vrouwen reageert direct en zegt dat zij me wel wilt helpen.

Dankbaar maak ik gebruik van haar aanbod en hierdoor kom ik redelijk makkelijk over een van de laatste hindernissen heen. Een halve kilometer verderop moet ik toch weer echt even een stukje wandelen. Ik probeer mijn wandel tempo hoog te houden, zodat ik nu niet te veel tijd verlies.

De twee vrouwen en de achterbakse slapjanus passeren me. De vrouwen vragen of ik een stukje met ze meeloop. Ik ga op het aanbod in en klets even met ze. De man houdt zich gelukkig afzijdig. Dat is maar goed ook, want voor hem heb ik geen goed woord over.

Na een paar honderd meter ben ik over mijn laatste dipje heen. Het is nu nog maar een kleine 3 kilometer en het tempo van de vrouwen en “jandoedel” is ondertussen te laag voor me.

Ik bedank de dames (nadrukkelijk alleen de dames) nogmaals en loop bij ze weg. Ik merk dat ik door de naderende finish nieuwe kracht gevonden heb. Ik slinger aan de ringen naar de overkant van het water en sprint door naar de catcrawl een paar meter verderop. Ineens zie ik daar weer het groepje marathon lopers waarbij ik aansluiting zocht na 30 kilometer. Net op het punt dat ik bij ze ben, besluiten zij om een laatste drinkpauze in te lassen. Het parcours kruist hier een stuk dat we al eerder hebben gehad en daar staat een drinkpost. Zij stappen dus even van het parcours af, omdat ze geen drinken bij zich hebben. Ik lurk tijdens het passeren nog een keer aan mijn camelback en loop door.

Eindelijk kom ik bij de mud trenches aan. Nee, het is geen grimas op mijn gezicht, maar een lach die niet meer te stoppen is. Het is nu echt nog maar een klein stukje en het kan echt niet meer stuk. Al juichend wordt ik door de automatische camera’s op het parcours vastgelegd. De laatste sprong het water in en de glijbaan beschouw ik als een ererondje. Ik kijk recht in de camera van een van mijn beste maten als ik een ongelofelijke brok in mijn keel voel. De tranen springen in mijn ogen... Ik heb het geflikt! 

Ik klim de laatste keer de glibberige oever op naast de “carwash” en zie allemaal in de zo’n blinkende half ontblote mensen zich tegoed doen aan een koude douche.
Het laatste muurtje over, een glibberende berg op en richting finish!

Ik hoor door de speakers een vrouw met opgewonden stem tetteren dat er weer een marathon loper aankomt en loop langs haar over de finishlijn. Iets verderop staan vrijwilligers klaar met een welverdiend biertje. Ook hier gilt een meid hysterisch dat ik het gehaald heb en ze wilt een “high five.”
Ik loop door naar de tafel waar ik mijn t-shirt ophaal met een extra embleem erop, waar op staat dat ik 42 km heb gelopen. Nu pas is het voor mij compleet!

Ik kus mijn vrouw en dochtertje, we kletsen even wat met zijn allen en vervolgens zetten we koers richting de camper om me rustig om te kunnen kleden.

Wat een ontzettend lekker gevoel, maar tegelijkertijd ook weer niet zo euforisch als ik had verwacht. We hebben ook nog een eindje terug te rijden natuurlijk, voordat we met zijn allen bij ons thuis gaan eten.

Lotte rijdt natuurlijk met opa en oma mee, want dat is stukken leuker als met mama en papa. Wendy en ik stappen in de auto en staan meteen vast in de file op de parkeerplaats. Een aantal parkeerwachters hangen verveeld tegen een hek te kijken hoe iedereen vast staat en bemoeien zich absoluut niet met de verkeersstroom. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het dan een stuk vlotter verlopen was. Nu heb ik een prestatie van 6 ½ uur geleverd en sta vervolgens anderhalf uur in de file op de parkeerplaats van Mud Masters. Wellicht volgende keer een parkeerplaats vooraan regelen voor de mensen die als eerste starten organisatie?
Mijn spieren beginnen in de auto te verstijven en om de haverklap moet ik uitstappen om te plassen. Mijn lichaam reageert op de geleverde prestatie.

Ik heb me elf maanden voorbereid en ben uiteindelijk dertigste geworden in een deelnemersveld waarin 78 mensen zijn gefinisht. Mijn inschatting was er zeven uur over te doen en ik deed er uiteindelijk 6 uur en 28 minuten over. Ik woog bij de start van de training 101 kilo en woog twee dagen na de marathon 91.5 kilo zonder iets aan mijn eetpatroon te veranderen. Ik ben trots op mijn prestatie en de manier waarop ik het heb aangepakt.

Zoals je hebt kunnen lezen, heb ik soms effectief gebruik kunnen maken van de sportpsychologie en soms ben ik in valkuilen getrapt. Ook de psychologie heeft training nodig en is niet altijd zomaar bruikbaar.

Dit blog heb ik geschreven om mensen te inspireren aan zichzelf te werken en tips te geven. Bovenal heb ik dit blog geschreven voor Lotte, om haar te laten zien dat er veel mogelijk is als je iets echt wilt.
Ze is nu nog te klein om dit te begrijpen, maar nu het op internet staat, blijft het bewaard voor als ze groot genoeg is. Daarbij heb ik alle blogs nog op de externe harde schijf staan.

"Lieve kleine Lotte, ik geloof in je, bij alles wat je doet en gaat doen! Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar als je iets echt wilt, dan is er heel veel mogelijk!"